Niagara, NY en de van

Hallo allen,

Na een relatief korte treinrit zijn we vanuit Toronto in Niagara Falls NY aangekomen. Onze trein heeft daar wel een dik uur in de broeierige hitte stil gestaan waarbij we niet naar buiten mochten omdat we door de Amerikaanse douane gescreend moesten worden. We werden naar een bureautje gebracht waar onze vingerafdrukken werden genomen en er een foto van ons werd gemaakt voor in hun archief. De douanebeambte die ons moest screenen was wel uitermate vriendelijk. Na deze formaliteit mochten we het station verlaten en ons op Amerikaanse bodem begeven. The land of hope and glory lag aan onze voeten! Maar het land van overvloed was vuil, en leeg....Door de buitenwijken van Niagara Falls trokken we naar ons Hostel en we trokken grote ogen. Vervallen, vaak leegstaande of te koop gestelde huizen, smerige straten, afgebrokkelde en met onkruid overwoekerde voetpaden. Mensen die doelloos op hun gammele veranda voor zich uit zaten te staren. We waanden ons met momenten in Latijns Amerika. De drie kilometer lange tocht van het station naar het hostel legde meteen de pijnlijke realiteit bloot dat de US of A wel degelijk op hun retour zijn. Je kon heel goed zien dat deze nu krotterige buitenwijken ooit prachtige, moderne woonparadijzen geweest moeten zijn. Ondanks de aanwezigheid van een van 's lands bekendste bezienswaardigheden slaagt deze gemeente er niet in dit landschapswonder in werkgelegenheid en welvaart te verzilveren. Zielig als je weet dat de Canadezen aan de overkant van de Niagara hier wel in slagen.
De watervallen zelf zijn echt heel mooi, vooral dan aan de Canadese kant waar je langs de rainbow bridge heel gemakkelijk naar toe kunt wandelen. Het pretparkgehalte moet je er natuurlijk bijnemen maar hé, het blijft natuurlijk Amerika!

De treintocht van Niagara Falls naar New York duurde 7 uur en bracht ons langs het boeiende binnenland van de staat New York. Bossen, moerassen en landbouwgrond (maïs, maïs en nog eens maïs) werden afgewisseld door (vervallen) industriële gebieden. Soms had dit land iets weg van Noord Frankrijk, dan weer deed het denken aan de Ardennen of de Moezelstreek (vooral het laatste stukje treinreis waarbij we langs de oevers van de machtige Hudsonrivier spoorden).
We kwamen aan in het Penn Station en we logeerden op de hoek van de 5th avenue (duurste winkelstraat van de wereld) en de 31th street. Onze eerste indruk van New York was er (logischerwijs) een van overweldiging. New York is broeierig, levendig, onrustig, druk, maar tevens ook inventief, inspirerend, ruimdenkend en uitermate tolerant. Yes, we like! Bij aankomst bezochten we eerst Time Square en Broadway met al zijn om aandacht schreeuwende lichtreclames. Wooohw .....en daarmee is alles gezegd! Een stad waarin je speelgoedwinkels hebt van 4 verdiepingen hoog en een evenveel verdiepingen tellende winkel met allerlei M&M prularia kan alleen maar met gejuich en lof bejubeld worden (vooral door Charlotte dan).
De tweede dag hebben we het Rockefellercenter bezocht na een klein irriterend ommetje langs de Belgische ambassade hier in New York om de geldigheid van onze internationale rijbewijzen te checken. Op de hoogste verdieping hadden we een prachtig zicht op heel Manhattan (waarbij zelfs de lage bewolking de pret niet kon bederven). Na een verder bezoek aan het center van visionaire meneer Rockefeller zochten we de rust op van Central Park. Een heus stadsbos waarin je echt nog kunt verdwalen.
Verder hebben we nog Liberty en Ellis Island bezocht. Het vrijheidsbeeld is indrukwekkend alsook het zicht dat je op Lower Manhattan hebt vanaf het eiland. Ellis Island loonde zeker de moeite om te bezoeken. Zoals het cliché bevestigd zijn Amerikanen nogal oppervlakkig in hun interesses. Als het niet huge and amazing is, zullen ze er weinig aandacht aan besteden. Bijgevolg konden we rustig en op ons gemak het schitterende museum over de immigratiegeschiedenis bezoeken.
Nog snel een overzichtje van de rest van onze wandelmarathon in New York (want geld is heilig en zijn subways zijn te duur :-)): Ground Zero is een bouwput, Greenwich is een gezellig dorp in de stad, De Brooklynbridge heeft twee o 's in zijn naam, Chinatown is al even vies als in Toronto en Montréal, Little Italy is overgenomen door de Chinezen, Wall Street was hermetisch afgesloten wegens de vele betogingen maar via een nauwe nadargang en tussen vele politieagenten heeft het ons wel overweldigd, De Highline is een fantastisch project waarbij op een oude spoorwegbrug een groene wandelzone van een 3-tal km werd aangelegd...

En dan kon het avontuur eindelijk echt van start gaan (met horror en verschrikking). De dag dat we de van opgehaald hebben was de hel!!! Bij aankomst in Middletown konden we de weg niet vinden naar het verhuurbedrijf (wat niet te voet haalbaar bleek te zijn). Na een taxirit kwamen we uiteindelijk aan in een verkommerd kantoortje. Bij betaling van de waarborg werd de VISA geweigerd (limiet overschreden). Na het geld sprokkelen in 2 tankstations, bleken de GPS 'en uitverhuurd. Dan maar op goed geluk na een zeer korte uitleg van "Simon" over de wagen vertrokken richting nowhere... en gelukkig na een helse rit bij veel toeval op de juiste ROUTE 80 gesukkeld. Omdat we toen al zodanig van ons melk waren kozen we lukraak de kaart het dorpje Hope (what 's in a name) uit om te overnachten. En warempel we vonden er een camping (waarbij we er de black bears moesten bijnemen)!
Deze ochtend bij het ontwaken na een hele KOUDE nacht STORTregen, bleek onze van vast te zitten in de modder. Gelukkig waren er nog de vriendelijke campinguitbater en zijn buddy die ons met hun truck hebben bevrijd (nadat we zijn peloeze voor de helft stuk hadden gereden...). Daarna klaarde de lucht (figuurlijk dan) voor ons wat op: we vonden een fleeze, een kussen, een prima GPS voor 75 euro die we Hope doopten; we slaagden erin om een eerste maal te tanken; we zijn bijna door heel de staat Pennsylvania heen; en bovendien vonden we een fantastische camping MET WIFI!!!
Slaapwel,
Steven en Charlotte
Foto's worden zo snel als mogelijk op Picasa geplant.