Mormonen, jackpots, Cowboys and the sunshine

hallo iedereen,
Salt lake city hebben we reeds achter ons gelaten. Een korte nabeschouwing dan maar. Deze stad -gesticht door Mormonenman Brigham Young- belichaamt volledig hoe je het Mormonendom het best kunt omschrijven: "te" en (bijgevolg) "kunstmatig". De straten en gebouwen zijn er 'te' proper, het openbare leven is er 'te' goed georganiseerd, bloemperken en parken zijn er 'te' groen, de mensen zijn er 'te' vriendelijk en de kroostrijke gezinnen die er op hun paasbest aan the Temple (het Mormoonse heiligdom) liepen te flaneren waren naar onze mening net ietsje 'te' ideaal. Deze stad is het moderne Eden in een voorheen dorre zoutvlakte... maar het wekt eveneens het gevoel van een luchtspiegeling op. Wanneer een appel te zoet smaakt denkt een mens al vlug aan smaakstoffen...Het Mormonendom is een heel vredelievend geloof en een Mormoon zal geen vlieg kwaad doen maar toch hangt er aan dit -ogenschijnlijk zuivere- geloof een geurtje. Op allerhande subtiele manieren proberen ze je te manipuleren of hun geloof aan te praten. Zo konden wij gratis vanuit de camping een shuttlebusje nemen naar het stadscentrum maar dan moesten we wel verplicht een bezoekje brengen aan Temple square. Bleek nadien natuurlijk dat het de Mormoonse gemeenschap zelf was die deze dienst organiseerde. Ook kon je in hun Family History Library je familiestamboom opzoeken. De Mormonen beschikken namelijk over het grootste stamboomkundige archief ter wereld. Zeer leuk allemaal maar dan moet je er wel bijnemen dat ze deze gegevens zelf ook gebruiken om overledenen te 'herdopen' tot het Mormonendom! Zo hebben we ontdekt dat er al zeker twee overleden 'Deschoolmeesters' post-mortem Mormoon geworden zijn. Als je de verschillende gebouwen bezoekt die in het bezit zijn van de Mormonen dan merk je al vlug dat deze kerk stinkendrijk is (hun spirituele leiders zien er dan ook eerder uit als beursmakelaars dan als priesters) en zie, daar heb je onmiddellijk dat geurtje weer...Bovendien mogen de Mormonen geen genotsmiddelen nemen (geen tabak, geen alcohol, zelfs geen koffie) maar een mens is geen boon en zelfs het kleinste (Mormonen)kind in het artificiële Eden weet dat de verboden vrucht het lekkerst smaakt.
Na ons dagje in Salt Lake City zijn we -na een kleine tussenstop in het grote Salt Lake om er wat rondjes te lopen op de zoutkorst- in de staat Nevada aanbeland. Hier geen Edens of Aardse Paradijzen meer, integendeel, enkel nog Sodoms en Gomorras! Bij het binnenrijden van deze staat is het eerste wat in je oog springt de flitsende reclame voor allerhande casino's. Zelfs in een godverlaten benzinestation kon je er je geld verkwanselen aan de eenarmige bandiet! Aangezien er in deze staat niets deftigs te doen valt met de grond (te dor of te heuvelachtig) zijn het de slots, de jackpots, de roulettetafels en de pokergames die voor de kluiten moeten zorgen. Bij onze aankomst in Reno hebben we eens een bezoekje gebracht aan 'Boomtown', een nieuw casinocomplex vlak bij onze camping net buiten de stad. Let wel, het woord casino heeft hier toch een lichtelijk andere betekenis dan bij ons. Het kot waarin wij terechtgekomen waren had meer iets weg van een marginaal lunapark met dito indoor speelplein dan van een deftige speelzaal. Bovendien konden ook kinderen vrij en vrolijk rondlopen tussen de gokautomaten ( wellicht om te bekomen van de epilepsieaanval die ze in hun flitsende en lawaai brakende indoor speelhok hadden opgedaan na het vreten en zuipen van allerhande suikerbommen). Ook het publiek is op zijn zachtst uitgedrukt iets minder verfijnt dan bij ons. Verlepte 60+ers die zich(ver)kleden als jonge hippe tieners, oude cowboys met biertonnen en krulsnorren, Doorleefde vrouwen die eerder in een sarcofaag thuishoren dan voor zo'n gokmachine. Tatoodaddy's met hun kindvrouwtjes en hun als uitdagende teenager geklede dochters van zeven. En wij die dachten dat we reeds helemaal doorgedrongen waren tot de diepste krochten van de Amerikaanse maatschappij konden alleen maar vaststellen dat er altijd nog een trapje lager is.
Vandaag zijn we aangekomen in Placerville, California,The sunshine state...maar mens wat hebben we die gevaarlijk laaghangende zon vervloekt tijdens onze nochtans wondermooie rit om tot hier te geraken. We waren vanmorgen vertrokken vanuit de hel genaamd Reno richting Virginia City. Een oude mijnstad uit de 19e eeuw dat bijzonder goed bewaard is gebleven en nu (her)leeft van het toerisme en van de inkomsten van nostalgische wannabee cowboys & -girls die hier komen dansen en drinken zoals het er zelfs vroeger nooit aan toe is gegaan. Heel leuk allemaal, natuurlijk op zijn Amerikaans en bijgevolg kitscherig, wansmakelijk en goedkoop maar ook dat moet een mens gezien hebben om dit land nog meer te waarderen. Vanuit Virginia City zijn we dan dwars door het fabelachtige Sierra Nevada gebergte langs het Lake Tahoe (fantastisch) naar Placerville gereden. Alles verliep vlot tot na de laatste allerhoogste beklimming. Daarna moesten we afdalen in veel te veel kleine kronkelbochten en dat met de zon vlak in de voorruit. Nog nooit zo gefocust naar de middellijn van de weg gekeken! Nu,'t werd allemaal een beetje 'rijbaarder' toen het kronkelbaantje overging in een drievaks autosnelweg die uiteindelijk in een file uitmondde als gevolg van verkeerslichten die gepasseerd moesten worden. Rare jongens die Amerikanen!