Viva Las Vegas and the restroom

Hallo iedereen
Dante Alighieri omschrijft de hel in zijn Inferno als 9 concentrische cirkels waarbij de 'intensiteit' stijgt naarmate men meer naar het centrum van deze cirkelringen gaat...Wel, wij hier in Las Vegas zijn right in the middle of it! Angst hebben we hier nog niet gehad maar walging des te meer! Waar we in Reno nog in het voorgeborchte waren is het hier satan zelf die de kaarten verdeelt. Maar hé, it's America en in de hel is het tenminste warm, iets wat momenteel niet altijd gezegd kan worden 's nachts in onze van. Neen, 't is hier natuurlijk allemaal kitsch en fake en zelfs de dingen die men heel waarheidsgetrouw heeft proberen na te bouwen (zoals het Canal Grande in the Venitian waarbij men tonnen marmer uit Italië heeft overgevlogen) lijken wel van plastic. LasVegas is dan ook een zeepbel, een lichtbak waarmee de jager de konijnen probeert te lokken, Disneyworld maar dan in het echt, het hoopje spiegels en zilverpapier waarmee men de Indianen hun land ontfutselde, MTV voor de pubers, brood en spelen, Foolsgold .....kortom, alles wat de Amerikanen aan het dromen houdt om hun eigen leven zo oppervlakkig mogelijk te kunnen blijven beleven. En het moet gezegd, het werkt! Deze Sin City (zoals Vegas ook wel wordt genoemd) kan je natuurlijk niet al te serieus nemen. Het is puur entertainment en er mag gelachen worden. Toch zijn de gevoelens gemengd in een stad waar het Hallo Kitty (for the kids) van de dag naadloos overgaat of zelfs samengaat met het Hallo K*tty (for the dads) van de nacht. Het is intens triestig te zien hoeveel mensen -zij het als gokverslaafde dan als kinderlijke naïeveling- elke zin voor realiteit verloren zijn en alle pulp die ze hier voorgeschoteld krijgen in bittere ernst slikken. Enfin, het ene moment ervaar je de luchtige komische sfeer van 'What happens in Vegas..' het andere moment is het dan weer de pure dramatiek uit 'Leaving Las Vegas'. Hier zie je (veel te) jonge chic geklede meisjes -worstelend met hun naaldhakken- aan hun kont krabben onder het goedkeurende oog van hun voor heel de Strip puffende en boerende boyfriends. Hier zie je oude venten en vrouwen vastkleven aan 'hun' automaat, die het zonlicht nooit meer zien, leven zoals leguanen in een terrarium op een dieet van sigaretten en alcohol. Hier zie je mensen met dwaze blikken, monden half open, ogen half dicht die net genoeg hersencellen hebben waardoor ze niet aan hun eigen achterste zouden likken....Sartre had gelijk, 'l enfer, ce sont les autres! In de Gloria, in de gloria... 't Is iets waar je als Europeaan tussen gewrongen zit en waar je het ethische deel van je hersenen kapot op kunt piekeren maar ah, zoals ze hier zelf zeggen...what happens in Vegas, stays in Vegas. Genoeg moraliteit, iets over de stad zelf. Las Vegas is een energiezuipend kunstmatig beest in de Nevadawoestijn. Bij het binnenkomen van de stad zit je het ene moment nog in het grote niets tussen de yucca's en de rotsen, het andere moment sta je op 'the Strip' -de centrale casinoboulevard- pal voor een kopie van de Pyramide van Cheops (ware grootte), de Eifeltoren, de Arc de triomphe, de campanile op het San Marcoplein, de Rialtobrug, Het Italiaanse dorpje Bellagio aan de oevers van het Comomeer, het Treasure Island van Robert L.Stevenson, of een Playmobilversie van een middeleeuws kasteel! Eveneens kun je bij het New-York, New-York casino de skyline van de desbetreffende stad in al zijn grootse kleinschaligheid bewonderen. En dit alles natuurlijk overgoten met een lichtshowsausje waarvan er sommige lasers zelfs zichtbaar zijn tot in Los Angeles (400 km verderop!). Je kunt het zo gek niet bedenken of men heeft hier ergens wel een namaaksel van dat wat we in de werkelijke wereld zo mooi vinden. The Grand Canyon als winkelgalerij, het tropisch regenwoud als restaurant, The great barrier reef als zwembad, een kunstmatige vulkaanuitbarsting bij avondlicht...
Naast de megalomane casino-hotels (want het onderscheid is soms heel erg vaag en het ene is slechts een lokmiddel voor het andere) op the Strip waar een mens na een tijdje ook weer op uitgekeken geraakt (echt waar!) is er (gelukkig) ook nog het authentiekere Downtown Las Vegas van Fremonstreet. Bijna geen overweldigende lichtspektakels of surrealistische decors in deze wijk, enkel casino's en 'ouderwetse' neonreclames (de ietwat overbodige overkoepeling niet ten aangesproken). Hier moet je zijn om het Vegas van de jaren '30 tot en met '90 te ervaren. Het Amerika waarin 'the rebel' nog geen 'cause' had (en zeker nog niet rondliep met een onnozel gluogeel Kwakglas -uiteraard in plastic- van een halve meter lang vol smerige zoete -al even fluoricerende- cocktail). Het Amerika waar wij in Europa van dromen. Ja hier kun je het echte hart van Vegas nog horen kloppen (al zou het ook wel het gerinkel van de jackpot kunnen zijn).
'Viva Las Vegas' zong de moddervet geworden Elvis Presley alvorens men hem dood aantrof op zijn wc pot ten onder gegaan aan een overdosis vet en wansmaak afkomstig uit diezelfde stad.
Ja normaals what happens in Vegas.....
Ps: voor de foto's kun je nog steeds terecht op:https://picasaweb.google.com/106848438480431269504
PPs: We zijn niet getrouwd.

Momenteel zitten we hier vast in Williams in Arizona op een kleine 50 mijl van the Grand Canyon. Omdat we moeten wachten op wat beter weer (het sneeuwt momenteel in the canyon!) hebben we wat meer tijd om een geheel andere soort Amerikaanse fauna en flora te beschrijven.
The restroom
Omdat de gemiddelde Amerikaan zoals de kippen en de koeien heel de dag door eet is er hier in dit land een sterke noodzaak aan een goed uitgebouwde sanitaire infrastructuur. Een Amerikaan is als een nutteloze fabriek. Dat wat er bovenaan constant ingepropt wordt aan grondstoffen zorgt voor een voortdurende uitstroom aan afvalstoffen (dat verklaart waarschijnlijk voor een stuk waarom men hier de grootste ecologische voetafdruk heeft). Nu, deze sanitaire infrastructuur wordt hier 'Restroom' genoemd. 't gemak zoals wij zouden zeggen. Of misschien verwijst deze naam naar een subtiele waarschuwing à la rest in peace room als we Elvis indachtig zijn. Ja over dit fenomeen valt er ethymologisch nog het een en ander te ontdekken. Feit is wel dat deze ruimtes hier veel weg hebben van een oorlogsgebied. Als Joe the plumber zich met zijn 350 pounds op de pot heeft genesteld then he had: a job to do, a message to be cleared, a work to be done. En zoals het elke goede oorlog betaamt zijn het ook hier dat de regels van het goede fatsoen die het eerste sneuvelen. Alle wapens worden in de strijd gegooid, geen geluid wordt ontzien. Al kreunend, zuchtend en blazend wijdt Joe zich met heel veel overgave aan zijn taak. Na dit imponerende voorspel kan de echte wargame beginnen. Clusterbommen, napalm, spervuur, tapijtbombardementen, mitrailleurs, dieptebommen...Fat Mans and Little Boys ja alles verdwijnt met veel gedonder en geraas tussen de witte wanden van de pot. En dat de restroom zich hierbij vol gifgas vult en jij je -als kleine hulpeloze Europeaan- temidden van dit oorlogsgeweld bevindt, beschouwt men hier simpelweg als colleteral dammage....En dan, als de rook om je hoofd is verdwenen...wordt het naast je opvallend stil. The war is over en the mess wordt in alle stilte gecleaned.... 't Is een zootje dat we ervan gemaakt hebben denkt Joe, maar ach, dat hebben we (letterlijk) achter ons gelaten en ook al lang doorgespoeld. Up to the next victory in the land of hope and glory!
Noot: Uit goede bron weten we dat de (meeste) vrouwen een stuk 'vredelievender' zijn.