Route 66 & Grand Canyon

Route 66

Voor de liefhebbers van The American Dream is er hier gelukkig nog iets als de Mother road. beter gekend als de Route 66. Deze first highway liep van Chicago tot in Los Angeles en leidde een hele resem avonturiers, gelukzoekers, immigranten en moneymakers naar hun desbetreffende geluk of ondergang. Langs deze route ontstonden al vlug tal van -in die tijd- hypermoderne haast futuristische nutshuizen om de rusteloze reizigers van voedsel, brandstof en een beetje slaap te voorzien. The way to freedom (or to hell) and a new way of life was born! In de jaren '70 begon men echter met de aanleg van de zogenaamde Interstates waardoor deze mythische route haar nut (en een groot deel van haar pluimen) verloor. Wat rest zijn enkele vage overblijfsels uit de tijd dat Amerika nog America was zoals in Williams waar 'de weg aller wegen' doorliep en waar we dit nostalgische stukje Amerika nog even konden opsnuiven. In dit kleine bergstadje waren er namelijk enkele leuke cafés-snackbars die eveneens minidancing konden zijn en waaraan er steevast een motel en een 'naftestation' verbonden was. Ook het interieur van deze zaken was volledig in de stijl van toen: kitscherige neonreclame, felrode Coca-Colazetels, blinkende aluminium tafeltjes, de typische zwart-witte tegelvloer en als klap op de vuurpijl (neon natuurlijk) de echte jukebox! Mmmmm, zalig! Ja, dit deed ons even terug beseffen dat er toch nog iets 'hangt' in dit -voor de rest zeer oppervlakkige- land waar we als Europeanen stiekem jaloers op zijn. De cocktail van Vrijheid en Onbeperkte ruimte is misschien wel het grootste culturele exportproduct dat America ooit voortbracht...

Grand Canyon

Drie en een half uur is de tijd die een gemiddelde toerist doorbrengt bij een bezoek aan de Grand Canyon en van de 5 miljoen mensen die de canyon jaarlijks bezichtigen is er slechts 1% die zich de moeite getroost om ook eens in de kloof af te dalen....Doodzonde voor een geologisch stukje toparchitectuur waar moeder natuur 5 miljoen jaar aan gezwoegd heeft. En dan spreken we nog niet over de voorbereidende werken waarbij de verschillende gesteentes gevormd moesten worden, dit geheel aan gesteentes -als één grote korst- opgestuwd moest worden, om dan uiteindelijk door de Coloradorivier laagje per laagje (de dikte van een A4tje per jaar) uitgevreten te worden. -By the way, wat is er gaande in Japan? De gele massa aldaar moet volgens ons een heel grijs bestaan leiden. Hoe verklaar je anders dat ze als toerist van de meest banale zaken foto's nemen zoals een uitlegbordje, een toiletdeur, een zitbank of pakweg een aangekoekte kauwgom en dat op slechts 3 meter van de rand van de Canyon?!- Anyway, de bovenstaande informatie over het ontstaan van de Grand Canyon hebben we natuurlijk niet zelf verzonnen. Neen, we hebben dit alles met veel liefde en passie vernomen van de Rangers. Elke avond namelijk kon je in het park naar een lezing gaan waarin een bepaald aspect van het natuurdomein wat verder uitgediept werd. Héél interessant allemaal temeer ook omdat de meeste Rangers over een gezonde dosis humor beschikken die het geheel een stuk luchtiger maakt. Zo kwamen we van de geologie ranger te weten dat de aarde een grote muffe, verkruimelde m&m is. De ornithologie 'rangster' vertelde moederlijk over de Californische condors alsof het haar eigen kinderen waren ( toegegeven, fysiek leunde ze sterk aan bij die beestjes). De herpetologe had dan weer pech met de projector waardoor ze haar uiteenzetting over het gilamonster aan de kant schoof, zichzelf in een handomdraai omswitchte in astronome, en vrolijkweg over de sterren begon te praten! Van de parkgeschiedkundige tenslotte leerden we dat er na een bloedhete wandeldag in de Canyon ook zoiets als 'horizontal hikers' bestaan die echter heel vlug terug 'vertical' worden als ze het ijskraampje in de verte zien opduiken! Ja, the rangers are a kind of strangers in the land of uncle Sam. Ze zijn zowaar de witte raven van de Amerikaanse samenleving (en dat te midden van de talloze zwarte raven die we al in elk National Park zijn tegengekomen) Voor mensen met zoveel diepgang en gelaagdheid (what's in a name als je het net over de Grand Canyon hebt) kun je alleen maar mateloos bewondering hebben!
Over het park zelf dan, The Grand Canyon is echt wel in alle opzichten groot en groots. Wanneer je op de Southrim staat dan kijk je niet alleen 2000 meter diep maar ook 2 miljard jaar terug in de tijd! Zoals eerder gezegd heeft de Coloradorivier zich in 5 miljoen jaar tijd een weg gebaand door de verschillende gesteentelagen die zich echter in de loop van 2 miljard jaar hadden opgestapeld. Door het uitslijten van deze verschillende lagen krijg je bijgevolg een verticale, natuurlijke tijdsband die je terugvoert naar een tijdsvlak waarin het allereerste leven op aarde ontstond! En daar mag jij dan als sterveling gewoon tussenwandelen! Op zich al iets waar je de kriebels van krijgt. Wijzelf zijn hier gedurende ons vierdaags verblijf naar de verste uithoeken van het park gewandeld (enkel de southrim want de nordrim is al gesloten wegens de sneeuwval) zodat we de kloof vanuit al haar mogelijke perspectieven konden bewonderen. Ook zijn we een dag in de canyon afgedaald tot aan Indian Garden (waar de puebloan people hun maïs verbouwden) om dan in een recordtempo terug naar boven te klimmen (2.45u waar men naar Amerikaanse norm 4u tot 6u voor nodig heeft). Trouwens, de fauna & flora liefhebbers kunnen hier ook alleen maar loss gehen. Het enorme hoogsteverschil tussen de rand en de bodem van de Canyon zorgt er namelijk voor dat 5 van de 8 klimaatsgordels op aarde hier "in het klein" (met hun specifieke vegetatie en bijhorende dieren) aanwezig zijn! Yep, zelfs voor degenen die hier allemaal niet zo begaan mee zijn of reeds krampen krijgen bij het horen van het woord 'wetenschap' is er nog het prachtige kleurenspektakel dat deze gelaagde 'steenwanden' in combinatie met de juiste lichtinval ten tonele brengen en waarvan je -als menselijk wezen- wel onder de indruk moet zijn. Adembenemend! Je merkt het, voor elk wat wils hier in dit geologische meesterwerk. En voor wie er de smaak volledig van te pakken heeft is er -zoals de legende van Phantom Range ons duidelijk wil maken- geen weg terug uit de Canyon...Geen wonder dan ook dat er hier in het park een begraafplaats is waar de met 'hun' park vergroeide overleden rangers begraven worden.....