Page

Page zal voor ons altijd een belangrijke bladzijde blijven in ons gehele reisverhaal. Deze piepjonge stad die in 1956 ontstond aan de rand van het stuwmeer Lake Powell na de aanleg van de Glenn Canyon dam heeft heel wat natuurkundige troeven die werkelijk wondermooi zijn! Het meer op zich mag dan al een menselijke ingreep zijn, het heeft het landschap hier allerminst schade toegebracht. Fantastisch hoe het donkerblauwe water zich aftekent tegen de achtergrond van de volgelopen okerrode, zandgele Coloradocanyon en zijn zijtakken! Ook Horshoe Bend is een pareltje van hoe kunstzinnig moeder Aarde haar oppervlakte weet te bewerken. Deze hoefijzervormige meander van de Coloradorivier vormt een reusachtig 'schiereiland' dat je van op de linkeroever in zijn geheel kunt overschouwen. Fantastisch vooral bij zonsondergang wanneer de rode zandstenen rivierflanken nog eens extra oplichten! Het Hors' d oeuvre van Page zijn echter Upper en Lower Antelope canyon. Deze canyons werden in de loop van miljoenen jaren letterlijk uitgeschuurd door de Antelope Creek, een relatief kleine zijrivier van de Colorado. Het bijzondere aan deze creek is dat ze meestal droog staat. Enkel bij hevig onweer verandert ze in een kolkende rivier die tonnen fijn zand met zich meesleurt. Het is de combinatie van dit razende water, vermengd met het zand dat voor het schurende effect zorgt. Hierdoor werden de twee rode zandstenen rotsmassieven die in de bedding van de rivier lagen tot surrealistische halfopen grotten uitgevreten. Waarlijk, dit is een van de meest fascinerende voorbeelden waarbij je de term 'landscaping' letterlijk mag nemen! Allemaal ooh en aah die natuur, en het zou haast pretentieus zijn om dit alles te minimaliseren. Toch zijn het niet deze natuurwonderen die Page voor ons tot een speciale plek hebben gemaakt. Voor ons zal Page vooral die ene plek blijven waar we misschien wel onze mooiste menselijke ontmoeting hebben gehad op heel onze reis door de USA. Je moet weten dat deze stad middenin het Navajoreservaat ligt, de grootste indianendumpplaats van Noord-Amerika. De Navajo's zijn de enigste indianenstam die hun grond nooit (via allerlei lepe en smerige trucks) aan de Blanken hebben 'moeten' verkopen. Hierdoor beheren ze nog steeds voor een groot stuk hun eigen land en is dit een relatief autonome regio met eigen normen, wetten en waarden. Natuurlijk lopen ze hier al lang niet meer met pluimen op hun hoofd, en ook het scalperen van withuiden behoort niet meer tot de dagelijkse bezigheden. Op het eerste gezicht lijken deze mensen zelfs op de 'witte' Amerikanen (waarbij ze jammergenoeg ook hun eetgewoontes hebben overgenomen met alle gevolgen van dien....). Het grote verschil zit hem echter in hun sociale omgang. Wanneer je een doorsnee Amerikaan ontmoet krijg je al vlug de oppervlakkige small talk te horen à la "How do you do? Fine, Thanks, oooh amazing blablabla.....Bij de Navajo ligt dit enigszins anders. (S)chit chat is aan deze mensen niet besteed. Het eerste contact is dan ook eerder koel en afstandelijk. Je zou haast denken dat ze timide zijn. Ze praten stil en 'zuinig' en kijken je daarbij bovendien niet (of nauwelijks) aan. Als buitenstaander voelt dit onwennig en in sommigen hun ogen zelfs onbeleefd aan. Niets is echter minder waar. Deze mensen lijken dan al gesloten, ze zijn het allerminst! Op onze tocht door Lower Antelope Canyon maakte we kennis met Jerome, een pakweg 27 jarige Navajoman die ons door de kloof gidste. Met nog een viertal andere toeristen daalden we in de Canyon af en zoals te verwachten was onze Jerome niet erg spraakzaam (hij kwam zelfs een beetje stuntelig over). Na een vijftal minuten raakten de rest van de excursieleden echter hopeloos achterop (ze hadden nog enkel oog voor de canyon, wat op zich niet onbegrijpelijk is) waardoor wij met onze gids geïsoleerd raakten....En daar begon ons 'magische' moment....Helemaal alleen met onze gids konden we (voor het eerst op deze reis) eens een echt, dieper gesprek aanknopen. Zelfs de meest gevoelige vragen over de verhouding tussen de Natives en de Amerikanen werden door hem oprecht beantwoord. Plots echter (haast uit het niets) haalde hij een fluitachtig instrument boven en begon een betoverend mooi melancholisch lied te spelen dat door de fantastische akoestiek van de grotachtige canyon nog intenser werd. Nadien vertelde hij ons dat muziek voor de Navajo's alles te maken heeft met gevoelens. Hijzelf stond ooit op punt om te trouwen met een Navajomeisje maar door allerlei complexe verwikkelingen tussen de families en de kennissen was dit huwelijk op het laatste moment afgesprongen (en dat terwijl hij alle rituele verplichtingen in verband met de bruidschat had ingelost)....De muziek was zijn manier van verwerken...

Daarna kwam een van de achtergebleven mede-excursisten -aangetrokken door de muziek- hysterisch uitbundig lachend op Jerome afgerend en vroeg hem om nog eens een stukje te spelen "for the camera and the pics" want het klonk toch "oooh so amazing and oooh so cute and blablabla." Jerome lachte schaapachtig beleefd en deed wat hem gevraagd werd. Het maskertje verscheen op zijn gezicht, de melodie werd ingezet, maar de ondertoon was lang niet meer dezelfde....

Foto's van dit fabelachtige natuurwonder vind je op: https://picasaweb.google.com/106848438480431269504