Filmset Monument Valley

Eenzaam galoppeert een cowboy door de eindeloze dorre vlakte. Met een schichtige blik kijkt hij over zijn schouder. Aan de horizon doemt een stofwolk op. De Cheyennes volgen hem nog steeds! De cowboy geeft zijn paard nogmaals de sporen. Stof vermengt zich met zijn angstzweet. Plots, hoog op de vreemde roodkleurige rotsblokken te midden van de vlakte, ziet hij rookpluimen opstijgen. De roodhuiden hebben hem omsingeld....

Als je je bij deze tekst een beeld kunt vormen dan zullen 'de roodkleurige rotsblokken' in je gedachten hoogstwaarschijnlijk overeenkomen met de megastenen die je terugvindt in Monument Valley. Iedereen kent ze wel vanuit de vele cowboy- en indianenverhalen. De mysterieuze okerkleurige monolieten die verspreid liggen in een uitgestrekt (half)woestijngebied. Wel, het beeld dat je hebt is fout en de casting van dit verhaal nog veel fouter! Monument Valley is een wondermooie plaats om te bezoeken en de monolieten in het landschap zijn echt wel indrukwekkend maar allebei moeten we toegeven dat we een beetje ontgoocheld waren na ons bezoek. (Behalve dan over onze rit door de vallei zelf want dat was op de slechts half verharde en hobbelige wegen een avontuur op zich!) In gedachten stelden we ons deze plek namelijk voor zoals hierboven omschreven. Een eindeloze vlakte die bezaaid ligt met honderden van die reuzenstenen. In werkelijkheid is deze vlakte echter lang niet zo eindeloos en wat het aantal stenen betreft, die kun je op de vingers van met moeite twee handen tellen. Wat heeft ons (en waarschijnlijk iedereen die hier komt) deze plek dan zo fout doen inschatten? Hoe verklaar je dan het zo stevig in onze hersenen verankerde foutieve beeld? Het antwoord is doodsimpel maar heel ontnuchterend. Monument Valley is sinds jaar en dag in handen van de vredelievende Navajo-indianen (geen Cheyenne dus) die er half sedentair leefden/leven van de schapen- en geitenteelt (niet echt avontuurlijk). Om zich tegen de kou (sic!) en de hitte te beschermen bouw(d)en ze hogans (geen tipi's dus), een soort holle reuzenmolshopen met een houten binnenwerk die ze met rode klei bepleister(d)en..... In deze nogal brave (en saaie) omstandigheden zou de Valley nooit bij het brede publiek bekend geraakt zijn, ware het niet dat een zekere Harry Goulding, (een plaatselijke blanke die het goed voorhad met de Navajo's) op een sombere Grote Depressiedag begin jaren '30 naar Hollywood stapte en er enkele foto's van de vallei onder de neus van John Ford schoof. Goulding hoopte hiermee Hollywood te overtuigen van het filmartistieke karakter van 'zijn valley' zodat deze toen nog jonge maar boomende industrietak geld in het laatje zou helpen brengen. Ford, de grootste westernregisseur van die tijd, was laaiend enthousiast over deze 'nieuwe' locatie. In 1939 draaide hij er dan ook zijn beroemdste western Stagecoach waarbij hij het allesbehalve nauw nam met de 'culturele correctheid' van wat hij filmde. (Zo liet hij onder andere de vredevolle Navajo's oorlogzuchtige Cheyennekes spelen) Het clichébeeld van Monument valley was geboren! Na Stagecoach werd de vallei overspoeld door westernregisseurs. De ene -al idiotere- incorrecte western volgde de andere op. Alles wat maar een beetje Indiaans was werd door elkaar geklutst en vanuit alle hoeken van de vallei werden er scènes opgenomen. Geen wonder dus dat iedereen deze vallei veel groter voorstelt dan dat ze in werkelijkheid is. Na de films waren het de (prenten)boeken en de strips (zoals Bessy, Karl May, Suske & Wiske, Lucky Luke bij ons) die dit foutieve beeld in stand hielpen/helpen houden..... Gek toch dat bepaalde onrealistische, simplistische denkbeelden een mens zo om de tuin kunnen leiden en zo lang kunnen blijven voortbestaan. Nu ja, reden temeer dus om dit land nog 'dieper' te verkennen en de kritische geest scherp te houden.

Dit gezegd zijnde hebben we vanavond kennis gemaakt met de Navajokeuken en ontdekt dat 'coeur de la peau blanche' niet meer op de menukaart staat. Wat we wel leerden kennen was een heerlijke pikante stoofpot met aardappel, wortel, kipblokjes en groene chili die geserveerd werd met een blauwe (gefrituurde) nogal beschimmeld lijkende tortilla......(bweeeuh)

Ons lesje in verband met Monument Valley (waarbij niet alles is wat het lijkt) indachtig, hebben we de tortilla echter wel met veel smaak opgegeten.....