Bisbee & Tombstone - Joshua Tree National Park

Na ons verblijf tussen de saguaro's zijn we -via een ommeweggetje langs Bisbee en Tombstone- bij de Joshua trees beland. Misschien eerst iets over Bisbee en Tombstone. Beide steden vloeiden voort uit de turbulente en harde geschiedenis van het Wilde Westen. Waar Bisbee de stad van de mijnwerkers was daar was Tombstone deze van de cowboys. Bisbee werd opgericht tegen de flanken van een mooie vallei in de Mule Mountains nabij de Mexicaanse grens (7 mijl). Deze stad staat hoog aangeschreven bij Californische kunstenaars die hier komen overwinteren. Met héél veel fantasie kun je in de smallere straatjes en de vele trapsteegjes iets Europees herkennen (volgens de Trotter) maar wij vonden persoonlijk dat het daarvoor net iets te 'praktisch' was. Best jammer want als men hier een beetje meer de esthetiek op deze prakticiteit zou laten overheersen dan kan men van dit stadje inderdaad iets gezelligs maken. Niet elk pleintje moet een parkeerterrein zijn en als trapleuning hoef je geen (afgedankte) waterleidingsbuizen te gebruiken. Trappen kunnen ook in klinkertjes gelegd worden in plaats van hiervoor logge betonplaten te gebruiken. Macadam mag dan al een handig spul zijn om straten mee te leggen, mooi is het niet ...Tja, nuchter zijn ze hier wel maar op vlak van schoonheid en verfijndheid kunnen ze toch nog heel veel van ons leren. Best begrijpelijk dan ook dat Amerikanen onze Europese steden zo beautiful vinden. Dans le Pays Gras la beauté (humaine) est maigre....
Tombstone (alleen die naam al!) was dan weer een stuk leuker! Om een beetje in de westernsfeer te komen hadden we de gelijknamige film gehuurd en ja, die was niet slecht. Deze cowboystad is echt Het prototype van wat we via Lucky Luke over The Wild West kennen. Een lange stoffige straat vol lage houten huizen (meestal saloons) met pronkerige voorgevels en een krotterige achterbouw. Enkel de tumbleweed ontbrak nog om het stereotype plaatje compleet te maken! In deze "town to tough to die" speelde zich eveneens een van 's lands beroemdste vuurgevechten af. Toen marchall Viril Earp en zijn twee broertjes het er samen met hun goede vriend Doc Holiday aan de stok kregen met de gebroeders Clanton en McLaury in de OK Coral volgde er een kort (35sec.) maar hevig (3 doden, 2 licht en 1 ernstig gewonde) vuurgevecht waarin de gebroeders McLaury het loodje legden. Deze 'heldendaad' van law and order wordt nu nog steeds dagelijks in de straten van Tombstone nagespeeld en dit tot groot jolijt van onze geliefde infantieltjes die hier maar geen genoeg van kunnen krijgen. Grappig! Vooral het publiek dan. Naast deze openluchtpoppenkast was er ook een stoffig museumpje verbonden aan de nog steeds te bezichtigen OK Coral waar nota bene geen kat te bespeuren viel en waar je onder andere een heel gedetailleerde uitleg kreeg over het 'red light district management' uit die tijd. Al gebeurde het meeste werk 's nachts of in het donker, zwartwerken was verboden! Een handelskaart was verplicht en arbeidsbelasting werd netjes betaald. Even buiten Tombstone kon je ook nog een bezoekje brengen aan het kerkhof waar de graven van de gebroeders McLaury nu een mooie achtergrond vormen voor ieders vakantiefoto's (zo ook de onze!) en waar je in the shop sleutelhangers kon krijgen in de vorm van grafzerkjes. Ook de vervlogen time is hier money!
Misschien ook eens meegeven dat we ons verblijf op de KOA camping in Benson niet licht zullen vergeten. Je maakt het namelijk niet elke dag mee om sneeuw (!) te zien vallen in een woestijn waar men amper 2-12 inch regen per jaar ziet neerkomen. Wat ons ook zeker zal bijblijven is onze Koreaanse campinggastvrouw. Deze tiger woman snakte voortdurend allerhande harde klanken in de richting van haar man en we weten tot op vandaag nog steeds niet of ze hem vertelde hoe leuk ze ons vond dan niet hoe lekker we wel zouden smaken in haar currynoedelsoep.

Als de Joshua tree -zoals de Mormonen deze boom noemden- werkelijk met zijn takken wijst in de richting van het Beloofde Land dan zouden zijn takken naar beneden moeten hangen! Echt waar, het Joshua Tree National Park is op zijn minst even mooi en indrukwekkend als de Sonora woestijn. Door de unieke vorm van de bomen (monsters met 7 of meer groene piekharige koppen op een wollige grijze smalle nek) en de mysterieuze granietrotsblokken die door reuzen in het landschap gestrooid lijken te zijn waan je je met momenten op een andere planeet. Op het eerste gezicht lijkt er -behalve de typische bomen en de rotsblokken- niet veel te zien maar niets is minder waar. Deze dubbele woestijn in het overgangsgebied tussen de Colorado Desert en de Mojave Desert herbergt op zijn minst vier verschillende biotopen afhankelijk van de ligging, de hoogte, de ondergrond en de vochtigheid. In het oostelijke, drogere lagere gedeelte (Colorado) vind je de Ocotillo met zijn stekelige lange takken en de Cholla, een cactus met een schijnbaar hoge aaibaarheidsfactor . In het westelijke, vochtigere hogere gedeelte heb je de Joshua's en de Junipers. Beschut tussen de granietblokken vind je dan weer woestijneiken en -dennen en op een plaats waar er water aan het aardoppervlak komt is het de Californian Palm tree die het uitzicht bepaald. Kortom, een waar paradijs voor elke natuurliefhebber. Leuk is ook dat je er nog echt 'into the wild' kunt kamperen. Geen elektriciteit, geen water, enkel een gezamenlijk chemisch toilet, een kampvuurkringetje en een picknicktafel. Aaah, zo zaten wij daar dan.... in onze plooistoeltjes... bij ons kampvuurtje... in het licht van de maan.... te luisteren... naar de oorverdovende stilte van de nacht....zalig! Maar als je wildlife vraagt dan kun je die natuurlijk ook krijgen. Zo stond er 's morgens vroeg -op twee meter afstand- een reuzengrote coyote vrolijk toe te kijken hoe Charlotte uit het toilethokje kwam. Koelbloedig, in alle rust en kalmte kwam ze dit melden maar tegen dan zat het beest vermoedelijk al weer achter de roadrunner aan want toen ik een kijkje ging nemen was de vogel al gaan vliegen. Jammer, maar niet zo heel erg want later op de dag zouden we nog coyotes en enkele andere beestjes in het wild spotten. Je leest het al, dit park was -ondanks zijn misschien minder klinkende en bekende naam- meer dan de moeite waard om te bezoeken.
Morgen trekken we verder richting Pomona, een stad in de dichte omgeving van Los Angeles. Hopelijk mag deze stad even hemels zijn als haar naam aangeeft!

Foto's op: https://picasaweb.google.com/106848438480431269504