Los Angeles en nabeschouwing

Los Angeles

Los Angeles, the city of angels…Maar tot nu toe hebben we enkel kennis gemaakt met de vele snelheidsduivels op de Interstate 10 richting Santa Monica Beach en de Pacific Highway. Ja man, was ons dat een helse rit. Best te begrijpen waarom wij in Europa nog handmatig schakelen. Het houdt een mens tenminste aan het denken! Bij die Amerikanen hier is het simpel: deurtje toe, motor aan, verstand op nul en rijden maar! Nu, met enkele gatplakkers in het kielzog en een paar vakschuivers in de flanken zijn we dan toch op de Route 1 gesukkeld. Deze baan kronkelt zich een weg tussen het kustgebergte en de Stille Oceaan en dit over de bijna volledige lengte van de staat Californie. Best wel indrukwekkend vooral dan op enkele mijl buiten de steden waar het landschap grotendeels ongerept is en je nog echte ‘lonley beaches’ aantreft. Wij bezochten zo’n verlaten strand in de buurt van Malibu dat er zelf overigens maar troosteloos bijlag, maar ja, het was bewolkt.... Op het strand beukten de krachtige golven van de oceaan in. Een ideale plaats dus voor surfers om hun kunstjes te tonen. De meesten onder hen droegen overigens een helm wat geen overbodige luxe bleek te zijn als je de vele rotsblokken zag die wijd verspreid over het strand lagen. Tussen deze stenen vond je overigens schitterende rotspoelbeestjes. Reuzegrote felgekleurde zeesterren, kanjers van zeeanemonen, megatrossen aangespoelde kelp, heremietkreeftjes, kleine visjes en duizenden jumbokreukels... werkelijk prachtig! Na ons ‘Sealife bezoek in ’t echt’ zijn we nog eens gaan kijken naar de pier van Santa Monica....En eerlijk, deze van Blankenberge is veel mooier. Hun pier is een soort kermisplein a la ‘Dadipark jaren 80’ met van die brick-a-brack verlepte speel-en eetkraampjes maar dan op palen en in zee. Het enige noemenswaardige aan dit gedrocht is dat het de eer heeft om het eindpunt van de route 66 te zijn. Dit wordt aangegeven door een onbeduidend bord op een stok wat tussen de schreeuwlelijke kermiskraampjes echter nauwelijks opvalt. Voor de rest geen uitleg hierover, niks, nada....enkel een kleine shop tussen de andere kraampjes waar je dan weer allerhande fantasieloze route 66 briel kon kopen. Pfffff.... All I want to do is have a little fun before I die zong Sheryl Crow over L.A….. Wij verwachten dan toch net dat ietsje meer van het leven... Maar hey, the sun still comes up over Santa Monica Boulevard!

De afgelopen dagen hebben we hier allerhande praktische zaken afgehandeld op de camping in Pomona. Charlotte heeft zich weer wat toegelegd op haar thesis en ondertussen zijn er al enkele verblijfplaatsen en een vlucht naar Quito geboekt. Ons busje is gewassen en uitgekuist. Morgen moeten we afscheid nemen van elkaar (oprechte snik) en daarna verplaatsen we ons naar downtown L.A.

We zijn ondertussen aangekomen in downtown L.A. en het moet gezegd, we waren aangenaam verrast door dit deel van de stad. Downtown L.A. ligt een beetje verloren in een wurggreep tussen verschillende interstates die de oude stadskern ontsluiten. Maar als je deze autosnelwegrand mijdt dan kom je in een aangenaam stadsdeel dat -In tegenstelling van wat je zou denken- opvallend rustig is. Hier geen excentrieke sterren met hun talrijke look-alikes en idiote wannabe-entourages. Ook geen Peppers meer gezien die er onder een brug hun ellende aan het verspuiten waren....Neen, gewone mensen zoals je ze bij ons in een stad zoals pakweg Gent zou kunnen aantreffen. Net als in elke andere Amerikaanse grootstad heb je hier ook een onvermijdelijke Chinatown en een Financial District. Leuk echter is dat men hier een grote Latijns Amerikaanse wijk heeft genaamd El Pueblo. Deze wijk is het historische hart van Los Angeles dat gesticht werd in opdracht van de Spaanse koning door een zestal families als bevoorradingspost en rustplaats voor het leger. Na de zielloze provinciesteden van het Amerikaanse binnenland was het dan ook een verademimg om weer eens op een plek te komen waar we het woord ‘gezellig’ op konden plakken. Heel sfeervol en leuk werd het er ’s avonds toen we gratis konden deelnemen aan een Posadasfeestje. De Posadas zijn de zeven dagen die vooraf gaan aan Kerstmis. Tijdens deze dagen wordt de zoektocht van Jozef en Maria naar een plaatsje in de herberg in een processie uitgebeeld. De avond eindigt steeds bij een gastvrije familie of gemeenschap die de hele processiebende welkom heet in hun ‘herberg’. Alle deelnemers krijgen een natje en een droogje aangeboden en voor de nina’s en nino’s worden er enkele pinata’s naar de wup gemept. Fantastisch, die Mexicaanse chaotische maar toch zo hartverwarmende feestsfeer. Jawel, qua opwarmertje voor wat nog komen moet, kon dit alvast tellen! Ook architecturaal heeft Downtown L.A. het een en ander te bieden. Je vindt hier zelfs weer kunstwerken in het straatbeeld. Iets wat we sinds New York nergens meer zijn tegengekomen! Overigens net zoals in New York heb je hier enkele heel mooie art decogebouwen uit het begin van de 2oste eeuw. Daarnaast heb je ook een paar stijlvolle moderne gebouwen waarvan de Walt Disney Concert Hall wellicht de mooiste is. Dit gebouw werd opgericht met de financiele steun van de familie Disney als postuum eerbetoon van de grote meneer Walt voor de klassieke muziek. Als architect koos men voor Frank Gehry de man die eveneens het Guggenheim Museum in Bilbao uittekende en die ook hier duidelijk geen zin had om met een meetlat of met een winkelhaak te werken. Alles wat scheef en gebogen kan zijn is het. En het resultaat is echt wel schitterend!

Vandaag een bezoek gebracht aan Hollywood. De hoofdstad van de glamour en glitter, het Eden van de bling, bling. De thuishaven van onze hersenloze Astrid and John maar evenzeer het Mekka voor ieder die houdt van (schone) schijn want werkelijk, het is hier zeker niet al goud dat blinkt. Hollywood heeft iets ‘smoetsigs’, iets groezeligs, iets onfris.... De straten mogen dan al letterlijk bezaaid zijn met sterren, ze plakken onder je voeten van de smerigheid en het gras komt er van tussen de stenen gekropen. Rijstroken worden bijgelapt met vieze macadamrepen en goedkope metaalhekkens moeten braakliggende stukken verwilderd bouwland maskeren. De lijn tussen clochard en (wannabe) filmstar is vaak gruwelijk dun en in de verschillende studio’s worden misschien wel de meest wonderbaarlijke filmtechnische prestaties geleverd, aan de buitenkant lijken ze vooral op veevoederfabrieken. Tja, al draagt een aap een gouden ring.....Nu, dit mag natuurlijk de pret niet bederven want Hollywood is vooral fun. Via een ‘hop on, hop off’ bustour ontdekten we dan ook enkele leuke en sappige filmweetjes. Zo weten we nu dat Elm Street een ordinaire zijstraat van de Sunset Boulevard is. Dat de Hollywood Sign oorspronkelijk een reclamebordrestant was van een propagandaminnende bouwpromotor en dat Brad Pitt chickenwings aan de man moest brengen voor hij show mocht verkopen. Aan elke straat, elk gebouw en elk hoekje hangt wel een of andere filmanekdotisch verhaaltje vast. Dit stukje L.A. ademt film uit! En overigens blijft het niet beperkt tot deze wijk want ook op enkele andere plaatsen in de stad zijn we reeds een paar keer op een filmopname gestoten. Heel veel zaken worden trouwens in Hollywood zelf opgenomen. Het meest originele voorbeeld op dat vlak is de voorgevel van de oude Warner studio’s . Deze is namelijk een perfecte kopie van het Witte Huis. Zo bespaart men op een slinkse manier dure vluchten naar de oostkust wanneer men een scene wil schieten voor een film of serie waarin het stulpje van de president voorkomt! Hoe inventief! Na de bustoer zijn we ‘on starhunting’ geweeest op de Walk of Fame. Heel opvallend hierbij was dat enkele van de grootste sterren vaak op de meest afgelegen of ongelukkige plaatsen lagen. Zo vonden we The Beatles en Elvis helemaal aan het einde van de Hollywood Boulevard en zat Dennis Hopper zelfs half weggedoken onder de poten van een terrasomheining! Filmsterren kunnen blijkbaar ook zwarte gaten worden....Ook heel interessant zijn de verschillende show- en galazalen hier op de Hollywood Boulevard. Vooral the Kodak Theatre waar de jaarlijkse Oscaruitreiking wordt georganiseerd. De architectuur van dit complex is trouwens gebaseerd op het megalomane decor uit Intolerance van D. W. Grifith (de eerste grote decorfilm uit de lange filmgeschiedenis van Hollywood). Leuk dus allemaal, vooral dan om de werkelijkheid te leren kennen achter de spiegel die Hollywood met zoveel verve de wereld voorhoudt. Vanavond zijn we nog eens naar het Posadasfeestje in El Pueblo geweest. Net zoals gisteren kregen we weer iets te eten en te drinken aangeboden en stond er weer pinatakloppen op het programma. Ze beginnen ons daar zelfs reeds te kennen want we mochten ook al eens tegen de pinata meppen! Die supergastvrije Mexicanen toch, we houden nu al van hen!

The Universal Studio’s zijn fantastisch! Ok, het pretparkgehalte is er ver over en qua horrorfilmfiguranten liepen er net ietsje te veel van rond maar kom ’t was echt wel meer dan de moeite waard om eens in de truckendoos van ’s lands beroemdste filmstudio te mogen kijken! Vooral de rondleiding langs de verschillende opnamehangars en decors was de max! Een T-rex die vecht met King Kong, humeurige dino’s in Jurrassic Park, een baai waar Jaws een duiker opknabbelt, Een neergekwakt lijnvliegtuig uit War of the Worlds, Een overstroming in een Midden Amerikaans dorp, een instortende metrotunnel in San Fransisco, New York in het klein, het griezelhuis uit Psycho.....Echt geschift wat die filmmensen kunnen (na)maken. Grappig (en ook een beetje pijnlijk) dat het stereotype Amerikaanse neighbourhooddecor voor de serie Desperate Housewifes er zelfs beter uitzag dan de werkelijkheid! Hiernaast was we nog een’ special effect’ show met een veel te hoog HT&D gehalte, een veel te klein filmmuseumpje en een show met enkele filmbeestjes waarvan de op zijn achterpootjes trippelende poedel de leukste was. Lol, lol, lol....Ook waren er nog enkele vermakelijke (3D-)attracties zoals deze van Shrek, The Simpsons, The Terminator, Jurrassic Park en natuurlijk niet te vergeten The House of Horror. Al moet over deze laatste gezegd dat de ‘inwonende’ acteurs die je kippenvel moeten bezorgen zich de laatste jaren waarschijnlijk zelf vaker een bult schrokken van de vele griezels die hun spookkot kwamen bezoeken...Hoe mottig is het niet dat de zombie op je T-shirt er gezonder uitziet dan jijzelf....Maar ja, zoals reeds (vele malen) gezegd, ook dat is the USA in het algemeen en in dit geval The Universal Studio’s in het bijzonder...

Born in the USA

Vol sarcasme spoog The Boss in dit lied zijn gal uit over het land waarvan hij beschaamd was dat hij er deel van uitmaakte (En als je er wat dieper over nadenkt is het beangstigend dat dit lied nog steeds zo brandend actueel is. Je hoeft the Yellow Man enkel te vervangen door the Musulman) Dit lied wordt hier nog steeds gespeeld en elke Amerikaan zingt het olijk mee, zei het dan wel als hymne om hun trots uit te drukken voor datzelfde land! Begrijpen wie begrijpen kan maar dit is the American way of thinking ten voeten uit! Een Amerikaan houdt van zijn country maar wantrouwt degenen die het besturen. Een Amerikaan houdt van zijn natuur maar staat er niet bij stil dat hij diezelde natuur naar de maan helpt met zijn spillway of live. Een Amerikaan houdt van sentimentele liefdadigheid maar gruwelt bij het idee van een structureel uitgebouwd sociaal systeem. Een Amerikaan houdt van een spontane babbel maar kan in zijn oppervlakkigheid een gesprek hoogstens 5 minuten aanhouden. Een Amerikaan verfoeit grof taalgebruik maar ziet rochelen, scheten laten en boeren als een natural call of the body. Een Amerikaan is als de dood to be violated maar vreet zichzelf kritiekloos het hoekje om. Een Amerikaan likt met veel plezier naar boven maar trapt met een even groot genoegen naar onder. Een Amerikaan is rijk van hart maar ooh zo arm van geest.
Nu, Jan Modaal mag hier dan al hoofdzakelijk Bob Marginaal heten, dit land heeft natuurlijk ook zijn hoger opgeleide klasse. Amerika heeft Harvard en Yale, Microsoft en Pixar, de NASA en National Geographics, Jonathan Safran Foer en Douglas Coupland ......However, dit land is en blijft in hoofdzaak een strikt gescheiden kastenmaatschappij. Education is something you have to pay for en degenen die het zich konden permiteren trekken na hun opleiding meestal weg om een ivoren toren leven te leiden in de grootsteden, weggedoken in de zogenaamde Gated Communities. De Amerikaanse samenleving is dan ook allesbehalve een gemengde samenleving. The winner takes it all, the loser standig small...Het beeld dat men echter naar het buitenland -en zelfs naar de eigen lagere bevolkingsklasse- laat uitschijnen is ironisch genoeg dat van het kleine well educated toplaagje. En het werkt, want het is net het 'everyone can be succesful'-idee dat deze sterk gesegregeerde samenleving samenhoudt. De doorsnee Amerikaan is er namelijk nog steeds rotsvast van overtuigd dat ieder individu die maar genoeg doorzetting heeft het zelf kan maken. Staatsinmening is in zijn ogen niet meer dan vrijheidsberoving en betutteling. Wat de Amerikaan echter vaak niet wil of kan inzien is dat niet iedereen uberhaupt gelijk is. Het nest waarin je geboren wordt bepaald grotendeels je vliegkansen. Vogeltjes die goed te eten kregen in een proper nest met een mama- en papavogel die zelf heel goed kunnen vliegen hebben sowieso meer kans op slagen dan vogeltjes waarbij dit alles niet het geval is. Iedere samenlevig heeft bijgevolg nood aan sturing en opvang. Vadertje staat moet zijn kinderen opvoeden, onderrichten, bijsturen en -als het moet- zelfs terug opvangen. En dat is nu net wat Uncle Sam te weinig kan en/of mag doen (Uncle Sam is not our father). Zaken zoals gezondheidspreventie, milieubewustzijn, verkeerseducatie, sociale opvang, verdraagzaamheid en een kritische burgerzin zijn dingen die via de staat -zei het rechtstreeks via campagnes of onrechtstreeks via onderwijs- tot bij de burger gebracht (moeten) worden.
Maar wat als de burger dit als bemoeizucht beschouwt en zich laat wijsmaken dat de staat er slechts is om geld uit hun zakken te halen (cfr. Republikeinen)?
Wel, houd het dan simpel en geef je volk: een collectieve vijand, een ideaal om van te dromen en een naieve geloofsbeleving om zich aan vast te houden en ziedaar de samenleving gaat ook aan het draaien zei het dan wel op zijn Amerikaans! We 've got him; no pain,no gain and God bless America!


Foto's op: https://picasaweb.google.com/106848438480431269504