Yucatan II & nabeschouwing

Na het vertrek van Bart en Delfien hebben we ons -bij wijze van rouw- twee dagen opgesloten in Cancun. Neen, niet om er ons aan cocktails laveloos te zuipen of om er de bovenlichamen van de Mexicaanse vrouwen met elkaar te vergelijken zoals we een partybeachganger schaamteloos hoorden kwijlen op een lokale radiozender. We verbleven namelijk niet in de zogenaamde ‘beachzone’ maar in ‘downtown’ zoals men het hier een beetje ongelukkig noemt. In deze wijk van Cancun hoor je zowaar nog Spaans en is het merendeel van de bevolking Mexicaans. Net zoals overal in Mexico heeft mer er ook een Zocalo waar het zelfs heel aangenaam toeven was. Ja, Cancun heeft dus toch nog een authentiek stadsdeel. Oef!

Nu, na twee dagen van intense triestheid trokken we verder richting Isla Holbox. De reis erheen verliep echter niet vlekkenloos. Onze bus kwam niet opdagen en zodoende moesten we ons aanmelden bij de ‘probleemoplosdienst’ van de busmaatschappij. En wij die dachten dat de Mexicaanse administratie en organisatie kafkaiaans waren. Bijlange niet dus! Toen onze bus nergens te bespreuren bleek was er onmiddellijk een perronchef die ons naar de probleemdienst bracht. Daar werden onze tickets keurig ingeruild. De bus die we nu moesten nemen reed echter maar tot in Kantunilkin en niet naar Chiquila (waar de veerboot naar het eiland vertrok). Ook dit was blijkbaar geen probleem want onze nieuwe tickets kostten beduidend minder (kindertarief) opdat we met het resterende bedrag een taxi konden betalen om ons van Tantunilkin tot in Chiquila te brengen. Als dat geen service is!

Het eiland Holbox is schitterend. Stel je een tropisch eiland voor met een hagelwit strand, palmbomen, mangrovebossen, een azuurblauwe zee en dit overgoten met de ongelofelijke charme van het Mexicaanse joie de vivre. Op dit eiland zijn de wegen niet meer dan aangestampt zand en auto’s zijn haast onbestaand. De mensen verplaatsen zich hier met (brom)fietsen, moto’s of een soort 4x4 golfkarretjes! Op het eiland is slechts een enkel dorpje dat gemakshalve dezelfde naam heeft als het eiland zelf. Hier keer je werkelijk terug in de tijd. Vissers leggen hun bootjes op het strand en boeten er hun netten of gooien er hun visafval naar de hongerige pelikanen. Jong en oud slaan een praatje in de schaduw onder de bomen op een bankje op de zocalo. Talloze perros liggen in de zon te luieren. Oude venten liggen in hun kitcherig opgesmukte tweekamerhuisjes te ronken in hun hangmatten...Je merkt het, dit eiland is de hel voor allen die leven van de kick, en houden van snelheid. Het enige wat hier jammer genoeg te snel beweegt zijn de orkaanwinden waar het eiland van tijd tot tijd mee af te rekenen krijgt. Zo zagen we nog tal van stukgeslagen (vakantie)huisjes die door de vingers van orkaan Wilma (2005) waren gegaan. Nu, zo’n storm mag dan al voor heel wat materiele schade zorgen, de natuur krijgt ze niet klein. Dat bewijzen toch de vele verschillende diersoorten die hier op het eiland voorkomen. (Waarvan de muggen de meest vreselijke waren want we krabben nog steeds...) We zagen zandhagedissen, gekko’s, holletjeskrabben en leguanen. Maar het zijn vooral de vogels -die zich kiplekker voelen in de mangrovebossen en op de verschillende voedselrijke zandbanken- die hier de kroon spannen. Pelikanen, kraanvogels?, fregatvogels, aalscholvers, reigers, wulpen, lepelaars, meeuwen, sternen en zelfs flamingo’s! Een ander beest dat je hier in grote getale aantreft en dat trouwens ook met zijn kop in het verleden is blijven hangen (letterlijk dan) is de degenkrab. Deze levende fossielen waarvan de voorouders nog tussen de vinnen van de plesiosaurus zwommen hebben het hier in zee blijkbaar goed naar hun zin aangezien we op het strand tal van krabschilden terugvonden. Enfin, we begrijpen die beesten wel hoor want nogmaals, Holbox is en een prachtig eiland voor allen die houden van ongerepte natuur en ‘ongerepte’ mensen.

We bevinden ons momenteel in een prachtig hostel in Valladolid en de regen valt hier met bakken uit de hemel, een tropisch onweer... ’t Heeft iets melancholisch met de Buena Vista Social Club als achtergrondmuziek... Soit, terug over naar de orde van de dag en even terugblikken op de afgelopen dagen. Gisteren hebben we een bezoek gebracht aan Chitzen Iza een prachtige archeologische site en tevens een van de nieuwe zeven wereldwonderen. Dit is allerminst misplaatst want deze oude Mayastad is echt wel wonderbaarlijk. Het meest in het oog springend is de piramide van Kukulcan. Deze tempel was geweid aan Quetzalcoatl (Kukulcan voor de Maya’s) of de gevederde slang. Een Azteekse god die door de Maya’s werd overgenomen en waarvoor deze laatste bij wijze van offer heel wat mensenkoppen hebben laten rollen. Een van hun creatiefste offerwijzen trouwens was het balspel of el juego de pelota zoals men het hier zo mooi zegt. In dit spel vol symboliek namen twee teams van zes spelers het tegen elkaar op. Bedoeling was om een rubberen bal tegen (of door) de ring van de tegenstanders te meppen met behulp van een slaghout, de rechtervoet, de knie of de heup ( zie demonstratiefoto Charlotte). De winnaars (of de verliezers, men is er nog niet helemaal aan uit) werden na de spannende match bij wijze van eerbetoon onthoofd. Als dat geen (letterlijk) spetterende afsluiter is! Een ander bewijs dat er in Chitzen Iza veel bloed heeft gespettert vind je terug in de plataforma de los Craneos. In deze muur zijn niet minder dan honderdzestig schedels afgebeeld van geofferde spelers. Ja zelfs toen al hield topsport gezondsrisico’s in. Voor de rest nog een hoopje mooie tempels, astrologische observatoria, markten, badhuizen en een grote sacrale cenote waar voor de verandering ook een heel nest menselijk offervee -verzwaard met allerlei sieraden opdat ze sneller zouden zinken- in gedumpt werd. Die Maya’s toch...zo practisch!

Vandaag huurden we hier in Valladolid fietsen bij zowaar een Loppemnaar! Best wel vreemd en grappig om hier in hartje Yucatan, Mexico in je eigen streektaal bediend te worden. Op de fiets kregen we spijtig genoeg toch nog een ander Mexico te zien.... Het zou overdreven zijn te zeggen dat het platteland erbarmelijk is maar hier merk je toch dat de stedelingen al een stuk verder staan dan hun landgenoten op de buiten. Iedereen elektriciteit dat wel maar daarom niet altijd aangesloten op een stenen huis. Op bepaalde plaatsen zag je werkelijk nog lemen hutten met een rieten dakje op. Het is ons trouwens nog steeds een raadsel waar de Mexicanen aan landbouw doen. We zagen wel enkele scharrelzwijnen, een kudde boskoeien en enkele akkers overwoekerde maisplanten maar voor de rest vooral veel braakland...Vreemd, vreemd, vreemd en ook een beetje triest allemaal. Nu waar men dan geen gebrek aan heeft zijn weerom de vele cenotes die hier voorkomen. We bezochten er twee. De eerste X’Keken genaamd was er eentje die nog moest indonderen. Een enorme onderaardse ruimte dus met alle kenmerken van een kalkgrot maar dan wel met een groot natuurlijk zwembad als bodem. Deze cenote was naar onze smaak net ietsje te veel gepimpt met allerlei -van kleur veranderende- spots waardoor ze verdacht veel weg had van Hugh Hefners Lovecave op diens Playboymension....Grappig dat wel maar niet echt mooi. De tweede ‘sinkhole’ X’lakaj was al geimplodeerd met een metersdiep gat en eenzelfde natuurlijke zwempoel als gevolg. Deze cenote lag echter wat verder weg van het gangbare pad en was bijgevolg een heel stuk ongerepter en dus natuurlijker. Heel aangenaam om hier met drie man en een paardenkop een deugddoende duik te nemen in het frisse maar donkere water. Al moet je er het (imaginaire) monster uit de diepte wel bijnemen, brrrr.

Coba is misschien wel de minst indrukwekkende site die we tot nu toe bezocht hebben maar dat zou ook wel kunnen liggen aan het feit dat we al te vaak verwend zijn geweest met de vorige sites. Ook hier heb je net zoals in de overige Mayasteden balspelvelden. En het moet gezegd dat deze van Coba best wel mooi en vooral heel goed bewaard gebleven zijn. Ook indrukwekkend was de 42 meter hoge piramide van Nohoch Mul die in tegenstelling tot deze van Chitzen Iza, Palenque en Uxmal nog beklommen mag worden. Boven op deze piramide had je dan ook een machtig uitzicht over ‘de groene junglezee’.....Na een toch wel aangenaam bezoek moesten we nog een kleine drie uur wachten op de bus (die echter nooit meer komen zou) en dit tijdens onze eerste grote regenbui hier in Mexico. Tijd genoeg dus om te filosoferen over een ordinaire pistolet met kaas, hesp, salami of americain....Mmmm het water komt weer in onze mond als we aan dit magische moment terugdenken.....
Bon, tot slot nog iets totaal anders. We hebben lotgenoten ontdekt! In onze hostel hier in Valladolid is een Frans koppel toegekomen dat eveneens voor negen maanden op reis is in Latijns Amerika. Wie weet komen we hen nog eens tegen want morgen vertrekken we naar Chetumal om overmorgen door te reizen naar Belize City.

Mexico was de maxico. Toegegeven toen we van L.A. op Mexico vlogen waren ook wij voor een groot stuk bevooroordeeld door de vele doemverhalen die we over dit land te horen kregen in verband met de bloeddorstige strijd tussen de verschillende drugkartels in het noorden. En nu, een kleine maand later kunnen we echt niet begrijpen hoe bepaalde inwoners van dit volk -dat ons zo vredelievend en zachtaardig overkwam- in staat zijn om elkaar de kop af te kappen. Naar men ons heeft verteld zouden de ‘noorderlingen’ genetisch nog het dichtst aanleunen bij de Europeanen (sic!). Maar kom, voor ieder die nog geen vaste vakantieplannen heeft kunnen we dit land enkel en alleen maar ten sterkste aanbevelen. De natuur was prachtig terugdenkend aan de mangroves van Sian Ka’an, de jungle van Palenque, de halfwoestijn rond Teotihuacan, de hagelwitte zandstranden van Holbox of de talrijke mysterieuze cenotes in Yucatan. Ook op cultureel vlak viel hier enorm veel te ontdekken. De genetische versmelting van Europeanen, Indianen en Afrikanen heeft hier voor een ongelofelijk veelzijdige cultuurvegetatie gezorgd. Christelijke, Precolumbiaanse en Afrikaanse tradities hebben zich vermengt tot een heerlijke veelkleurige cocktail. En dan hebben we het nog niet gehad over de schatrijke geschiedenis van dit land en de vele prachtige overblijfsels uit dit verleden! De geheimzinnige bouwwerken van de Teotihuacanen, de steden van de Azteken, de tempels van de Maya’s of de koloniale gebouwen en steden van de Spaanse conquisadores...schitterend allemaal! Voor allen die zweren bij een stenen maag en openstaan voor een culinair avontuurtje is dit land bovendien het ware Mekka. Tortilla’s, taco’s, quesadillas, nacho’s, salsa....een soms vurig smaakfestijn! Maar bovenop dit alles zijn het vooral de Mexicanen zelf die ons verliefd deden worden op dit land. Echt waar, we zouden allen een klein beetje meer Mexicaan moeten zijn (terechte keuze Kevin). Zo lief, behulpzaam, verdraagzaam ,nederig kennen we nog maar weinig andere volkeren. Mexicanen zijn ontegensprekelijk ‘warme’ mensen die -ook al spreek je (nog) maar een heel klein mondje Spaans-zich heel snel voor je open zullen stellen. De socale omgang van deze mensen spreekt trouwens boekdelen. Hier kun je echt nog zeggen dat de mensen elkaar eenvoudigweg graag zien. Mensen praten nog met elkaar, kinderen spelen nog buiten, ouders hebben bovendien nog tijd voor hun kinderen en iedereen zorgt hier zo’n beetje voor iedereen..... De Zangeres Zonder Naam had gelijk. Ook ons zal het steeds blijven bekoren want ook wij hebben ons hart verloren aan het mooie Mexico, Mexicooo, Mexiiiiiiiiiiii......