Flores & Tikal

Over de tocht van Belize City naar Flores in Guatemala kunnen we zeggen dat deze letterlijk en figuurlijk ‘bewogen’ was en dat is dan nog een understatement! Het begon al toen we uit Caye Caulker vertrokken waar we in een overvolle veerboot werden gepropt (geen verwijt aan de Belizianen, we zijn al blij dat we als toerist mogen meegenieten van hun openbaar vervoer) en als haringen in een ton terug naar de beliziaanse hoofdstad klotsten. Daar aangekomen werden we overgestoken in een overvolle schuttlebus (idem...) om onze trembletour verder te zetten. Wij schokten, het busje schudde en pets! fluberfluber de rechterachterband gaf de geest. Een klapband in de verzengende tropische hitte, maar kom, that’s what they call adventure en gelukkig wist onze chauffeur van aanpakken waardoor we nog geen kwartier later met een nieuw achterwiel op de asssen verder bobbelden richting Beliziaans-Guatemalteekse grens. De grensovergang verliep overigens heel vlot en aanvankelijk leken de wegen in Guatemala beter te zijn dan deze in Belize...Tot we op een zogenaaamde ‘piste’ terechtkwamen, ‘u steinslagboantje of u bubbelboantje’ zoals wij dat in West-Vlaanderen zo mooi zeggen (geen verwijt aan de Guatemalteken, wij zijn.....). Zodoende denderden en daverden we verder totaal losgevibreerd en uitgekookt Flores binnen. Het resultaat van dit alles was dat we die avond om halfacht in ons nest kropen om de dag erop pas heel laat terug op te starten. Een kleine wandeling in het dorp, een frisse duik vanaf een ponton in het meer tussen de plaatselijke dorpskinderen en -jongeren. Flores zelf is trouwens echt mooi. Het is een klein schilderachtig dorpje op een schiereilandheuvel in het meer van Peten Iza dat qua schoonheid niet hoeft onder te doen voor sommige dorpen in het feeerieke Toscane. Het Guatemalteekse Montreux als het ware. Allemaal mooi maar we hebben nu al door dat dit niet het echte Guatemale is. Op onze triltour zagen we al vlug dat dit land een stuk armer is dan buurland Mexico. Golfplaatdaken gammele huisjes of hutjes, bijna geen verkeer (of het is een paard met kar) en een veel gebrekkerige openbare infrastructuur. Ja, we zullen ons nog wat lowprofiler moeten opstellen. Voor zover we de Guatemalteek al hebben leren kennen valt het ons ook op hoe nederig ze wel zijn. Ze praten nogal stil en bovendien kijken ze je hierbij niet altijd aan. Is het toeval? Is het hun (halve) Indiaanse aard? Of heeft het iets te maken met de eeuwenlange onderdrukking en uitbuiting die deze mensen te verduren kregen? We zullen wel zien maar het staat nu al vast dat we dit volk graag beter willen leren kennen.

Vandaag brachten we een bezoek aan Tikal, een reusachtige Mayastad dat in de 10e eeuw ten onder ging en -net zoals zovele Mayasteden- door de omringende jungle al snel weer opgeslokt werd. De archeologische interesse voor deze verlaten stad startte al vroeg in de 19e eeuw. Toch was het wachten tot eind jaren ’50 alvorens men hier serieus onderzoekswerk van begon te maken. In 1979 kwam Tikal zodoende op de UNESCO werelderfgoedlijst terecht. Geen dag te vroeg want man, man deze site is echt wel fantastisch mooi en heel indrukwekkend! Goede vriend Jommeke zou zich hier helemaal thuis voelen want dit is volledig het decor uit ‘Het monster in de ruine’ (album 101). Historisch waarschijnlijk heel belangrijk maar het is vooral de sfeer die het zo magisch maakt. ’s Morgens in alle vroegte werden we er door een shuttlebus gedropt (we werden om vijf uur in de morgen opgepikt) en hadden we het park nog voor ons alleen. (Onze medeshuttlebusgenoten hadden voor de guidetour gekozen en gingen dus minder snel vooruit). Daar sta je dan, op een door boomwortels overwoekerd pad, midden in de jungle, tussen al die onbekende geluiden, terwijl de nevels van de nacht nog moeten wegstrekken....En dan, na een klein kwartier stappen kom je op een open plek waar de vegetatie wat verder uit elkaar ligt en zie je plots de top van een reusachtig hoge tempel van tussen de nevels van het woud opdoemen...Machtig! Ook het uitzicht vanop tempel IV die via een stijle houten trap beklommen kon worden was duizingwekkend. Overal om je heen had je een zee van junglegroen met daarop een nevellaag waaruit de toppen van enkele eeuwenoude tempelheuvels staken. Adembenemend! Logisch dan ook dat dit magische moment bezegeld moest worden met een speciale ontmoeting. Toen we boven aankwamen zat er –behalve een parkwachter- slechts een koppel....Maar, het waren West-Vlamingen (uit Brugge)! Zodoende konden we om halfnegen ’s morgens op een ruim 60 meter hoge Mayapiramide temidden van de Guatemalteekse brousse een West-Vlaams praatje maken. Ja, toch wel speciaal. Behalve de vele geheimzinnige overwoekerde bouwwerken waren het ook de oerwoudbeestjes die dit bezoek meer dan geslaagd maakten. We zagen in onze eigenste ornitologische naamgeving: een woudkalkoen, een punkspecht, een fluofazant, een omgekeerde Flip, een nintendobird (dat beestje maakte werkelijk dezelfde geluidjes als een gameboy) en als gouden ei in het vogelnest, drie wondermooie toekans! Chic(le), chic(le) komt hier ook voor. Behalve deze opmerkelijke vogels spotten we eveneens een nest spinapen (en zielig genoeg ook drie verwaande engelstalige foorapen, die het nodig vonden om die beestjes met hun leeghoofdig gebulder te verstoren). Echt slimme wezentjes trouwens die ‘spidermonkeys’ en bovendien zalig om te observeren hoe dicht ze nog bij ons mensen staan. Tot slot zagen we ook een zeldzame en als bedreigde diersoort erkende tepezquintle, en neen, dit is geen eigen naamgeving of een monster uit de ruine....Benieuwd? Googlen maar! ’t Is een van de opmerkelijke mysteries die het Tikalplaatje compleet maken.