Vier landen in twee dagen en dan Costa Rica

We zijn ondertussen veilig en wel aangekomen in Costa Rica het laatste Midden-Amerikaanse land alvorens we verder doorreizen naar Zuid-Amerika. Buiten enkele stomme misverstanden in verband met ons busticket om in San Jose te geraken (onze tourboer had slechts tot in Managua geboekt) verliep onze ‘vierlandenreis’ relatief vlot. Aanvankelijk werden we in Guatemala City op een superdeluxebus gestopt die ons naar San Salvador (de hoofdstad van El Salvador) bracht waarbij de term superdeluxe nog een understatement is! Wifi, airco, muziekkanalen, film, een voetdekentje, een hoofdkussen, snacks, drank, stewards en stewardessen, zeeen van beenruimte...Kortom, ’t kon niet op en dat terwijl de laatste Guatemalteekse sloppenwoningen achter ons uit het zicht verdwenen..Nogmaals Guatemala heeft meerdere gezichten en ook nu bleef het soms moeilijk wennen. Soit, wat die maaltijden betreft toch even vermelden dat men hier een heel andere kijk heeft op die dingen. Plots stopte de chauffeur aan een Burger King. Wij dachten dat dit bedoeld was om het buspersoneel van eten te voorzien maar niet dus want nog geen vijf minuten later kregen wijzelf onze eerste ontbijtburger gepresenteerd! Heel onze reis tot in Managua, Nicaragua zouden we trouwens met burgers gevoederd worden. Grappig. Na aankomst in San Salvador moesten we van bus wisselen en tevens van ‘reisstijl’. Byebye luxebus, terug een gewone bus en weer met onze beide voetjes op de grond. Geen prettig nieuws voor Charlotte die sinds enkele dagen met een kopverkoudheid rondliep en wel een beetje meer comfort verdiende. Nu, het lukte ook wel hoor maar ’t is geen lachertje om van 13u ’s middags (en dan waren we al van 06.30u op weg) tot 01u ’s nachts op een serrebus te moeten zitten waarvan de airco het liet afweten. Bij aankomst in Managua waren we dan ook gekookt maar ook wat blij dat we snel een onderkomen vonden voor de zeer korte nacht die ons te wachten stond. Om 07u hadden we immers onze volgende bus te nemen die ons naar San Jose zou brengen om daar uiteindelijk om 17u aan te komen...
Achtentwintig uur buszitten, zes uur slapen, twee dagen reizen en vier landen doorkruisen. Eentje om niet vlug te vergeten!
Omdat we er slechts (soms ’s nachts) doorheen gereden zijn kunnen we maar weinig vertellen over El Salvador, Honduras en Nicaragua. Op het eerste gezicht hadden we de indruk dat El Salvador en Honduras nog een stukje armer zijn dan Nicaragua maar heel zeker kunnen we dit niet zeggen. Wat ons wel geweldig opviel was de dor- en droogheid van deze landen. We wisten wel dat Midden-Amerika een droog en een nat seizoen kent maar dat alles er hier zo schraal kon bijliggen hadden we toch wel niet verwacht. Naar het schijnt zouden deze landen al enkele jaren met extreme droogte af te rekenen hebben. Misschien hebben we daar de trieste balans van kunnen zien, maar nogmaals, echt zeker zijn we dit niet.
Aangekomen in San Jose hebben we er in een prototype backpackershol overnacht. Toogfilosofen, brulboeien, macrobioten, exotisten, escapisten, pseudo-intellectuelen, New Age adapten, naar-zichzelf op-zoek-zijners en high-tech alternatievelingen.... Jawel een hele resem van soms boeiende maar vooral vermoeiende individuen die het jou als ‘gewone’ mens niet makkelijk maken om eens goed door te slapen na een moordende trip. Vooral dan omdat hun zielsknopen blijkbaar het best bij nachte via te luide gesprekken en melige gitaarsongs ontward konden worden. Tja toch wel een wereldje op zich(zelf)!
San Jose trouwens is best nog een aangename stad om te bezoeken. Niet dat er zo heel veel te bezichtigen viel, buiten het Teatro National en de Catedral zijn er immers geen historische bezienswaardigheden. Deze stad moet het dan ook vooral van zijn sfeer hebben. Enkele wandelwinkelstraten, een paar toffe tussenpleintjes en dan nog een hele boel gezellige parken om er op een bankje de mensen af te schieten. Tof! Met momenten dachten we even dat we in een middelgrote moderne Zuid-Europese stad zaten met dat ene verschil echter dat er hier geen mussen of spreeuwen in de bomen zaten maar hele horden knalgroene papegaaien (Pierot, dit is jouw land!). De mensen hier zien er overigens heel anders uit dan in Mexico of Guatemala, geen indianen meer, enkel ‘tropische westerlingen’ met deels Europese deels Amerikaanse trekjes.
Vanuit San Jose trokken we verder richting Monteverde/ Santa Elena waar je de gelijknamige nevelwoudparken kon bezoeken. Costa Rica gaat er prat op dat ze het ecotoerisme zowat hebben uitgevonden maar ons viel het hier vooral op dat deze vlag wel heel veel ladingen dekt. Je kunt je terecht de vraag stellen hoe je in godsnaam de natuur dient door aan een kabelbaan (canopy) al gillend en brullend door de bovenste boomlaag van het woud te scheuren. Ook de zogenaamde Tarzan waar je aan een stalen liaan van een platformpje gedumpt wordt om naar jou Jane te krijsen en de Superman waarbij je jezelf superheldgewijs langs een kabel laat glijden hebben volgens ons echt niet zo’n heel hoog ecogehalte. Neen, de ‘logie’ mag op dat vlak zonder schroom terug vervangen worden door ‘nomie’ want het zijn de dollars in de ogen die dit soort zottigheden hier mogelijk maken. Jammer want de natuur hier is echt schitterend maar we vrezen dat als men hier nog veel van dat soort pseudo-ecofun toelaat het natuurlijk evenwicht hier niet aan een staaldraad maar aan een zijden draadje zal komen te hangen.... Nochtans geloven we rotvast dat toerisme en ecologie perfect samen kunnen gaan. Dat hebben de Nationale Parken in de Verenigde Staten meer dan bewezen. Hopelijk mogen deze dan ook de Costa Ricaanse machthebbers inspireren in hun zoektocht naar een evenwicht tussen de natuur en de centen.....Wijzelf bezochten het Santa Elena cloud forest park alwaar je een hele mooie wandeling kon maken door het prachtige nevelwoud. Eveneens gingen we op een night tour waarbij een deskundige gids voor ons enkele opmerkelijke nachtdieren opzocht . De (Mexicaanse) roodknievogelspin was echt heel spectaculair om te zien zelfs voor Charlotte die al haar angsten onderdrukte en het niet op een lopen zette zelfs toen het beestje genoeg kreeg van alle aandacht en het hazenpad koos. Ook de tweeteenluiaard die zichzelf in de boom hing te krabben en de groengele groefkopadder (side-striped palm pit viper) die zomaar wat zat te zitten lieten een diepe indruk op ons na. Tot slot maakten we ook een wandeling in het Selvatura natuurpark, dit privepark had naast de hier blijkbaar onvermijdelijke natuurpretparkattracties ook nog iets interessants te bieden. In het woud kon je namelijk een heel netwerk van hangbruggen volgen die je de mogelijkheid gaven om ook eens in de middelste en bovendste woudlagen te neuzen. Een heel leuk initiatief ware het niet dat we -de blauwe Morpho vlinder niet ten aangesproken- geen enkel beest te zien kregen behalve dan enkele apen die luidkeels aan hun canopyline voorbij kwamen zoeven. Pas toen we na drie uur tevergeefse beestjesspotterij moedeloos terug aan de inkom van het park waren zagen we een neusbeer in de vuilnisbakken naar eten scharten.....tja, slachtoffer of gelukzak?

Foto'tjes op: https://picasaweb.google.com/106848438480431269504