Dominical - Hacienda Baru - Nabeschouwing

Dominical is zo’n beetje het vuile Jaco. Ook hier wordt het ritme van de dag door 'de surf' bepaald alleen moet je er wel het vele stof en de luizige verveling bijnemen. Qua dorp stelt het ook niet al te veel voor. Een godverlaten gat aan de mondig van de Rio Baru met enkele kramikkelige huisjes van de locals, een paar eettenten, een hippe bar vol luidruchtige testosteronhaantjes op jaren, een hele santekraam alternatieve festivalwinkeltjes met bijhorende hippysauriers en voddengeiten, een paar surfpensionnetjes annex kraakpanden... and that’s it! Voor de liefhebbers van ‘wij-tegen-de-gejaagde-consumptiemaatschappij’ waarschijnlijk het paradijs al maken deze ‘andersdenkers’ het strand voor de olijfgroene zeeschildpad tot een hel door er ’s avonds hun kampvuurtjes te stoken zonder rekening te houden met het feit dat ze hierdoor de eieren in de schildpadnesten letterlijk koken (en dat ondanks de vele waarschuwingsbordjes). Heal te world and cook the turtles...een aangebrande combinatie. Wat Dominical dan weer wel interessant maakt is de nabijheid van het Hacienda Baru Wildlife Refuge Natuurpark. Dit privepark strekt zich uit over slechts enkele hectaren maar herbergt een ongelofelijke veelzijdigheid aan fauna & flora. Een kust -en bergflankwoud, moeraslanden, grasvelden, een strandzone en een teakplantage. Heerlijk om door te wandelen en ook best wel spannend vooral toen we oog in oog kwamen te staan met achtereenvolgend een kaaiman en een Amerikaanse krokodil. Een Costaricaanse herpetoloog zou trouwens ooit gezegd hebben dat het heel gemakkelijk is om die twee diersoorten uit elkaar te houden: If it’s a caiman it will run away from you, if it’s a crocodile it will eat you! We leven nog maar we zijn er zeker van dat het tweede monster dat we zagen dan wel een luie krokodil geweest zal zijn. Soit, behalve crocs and cais zagen we nog enkele andere opmerkelijke beestjes. Een ibis, een heel nest kleurrijke vogels, vlinders en insekten, een vijftal toekans (en soms van heel dichtbij), de Costaricaanse variant van ons everzwijn, een tepezquintle, een bouwaannemende krab en dan nog een tot nu toe onbekende slang van een kleine twee meter lang. Check the pics, you will love it! Ja voor iedereen die ooit naar Costa Rica komt om beestjes te zien...een plaats...Hacienda Baru! Het toonbeeld van hoe alle natuurparken hier in Costa Rica zouden moeten zijn. Duidelijke paden, mooie informatieborden, voldoende info, een aangename cafetaria en heel belangrijk, geen geldwolverij. Een aanrader!

Nabeschouwing

Voila, Costa Rica zit er ook weer op. Morgen trekken we terug naar San Jose waar we nog enkele praktische zaken moeten regelen om dan overmorgen via een Miamiaans ommetje naar Quito, Ecuador te vliegen. Even terugblikken dus....Costa Rica was een heel mooi land al hebben we hier wel een paar hardnekkige stereotiepen overboord moeten gooien. Costa Rica is niet DE grote jungle. Niet achter elke boom zit een gekleurde kikker op jouw fotoshoot te wachten en je rolt hier niet over de jaguars en de tapirs. Neen, als je natuur wilt zien dan trek je best naar een natuurpark en ga je beter zelf -met het nodige geduld- op zoek naar wildlife. Wie zoekt, zal het beestenboeltje in overvloed vinden, maar je moet je ogen en oren dan wel op maximale scherpte afstellen.‘Ecologie’ heeft hier trouwens een heel andere betekenis dan deze die wij er in Europa aan geven. Natuurparken zijn in Costa Rica hoofdzakelijk natuurpretparken waar het fungehalte op zijn minst even belangrijk (lees winstgevender) is als het educatieve karakter.Bovendien heeft niet iedereen die naar Costa Rica komt een tropenhoed op het hoofd en een verrekijker in de aanslag. De meeste bezoekers (vooral Noord-Amerikanen) dragen een zwempak en/of hebben een surfplank onder hun voeten. Dit land was dan ook veeleer een strandvakantiespot dan de levende biosfeer waarvoor we het hielden . Voor wie van een beetje actie houdt zijn er overigens activiteiten in overvloed: raften, surfen, jeeptours, trekking, canyoning, diepzeeduiken, canopyen...Al heeft wel alles zijn prijs en wees gerust, ze kennen hun prijzen. Als je voor cultuur komt dan heb je in dit land geen fluit te zoeken. Er zijn hoegenaamd geen historische bouwwerken en de Costaricaan zelf is zowat de Midden-Amerikaanse ‘gringo’ met dat verschil dat hij in de zon bruin wordt in plaats van rood (of paars). Kortom, Costa Rica is een aanrader voor degenen die hun al te hoge verwachtingen in toom kunnen houden, die over voldoende tijd beschikken om het soms trage openbare vervoer te trotseren en die bovendien over voldoende kluiten beschikken om er hier ‘iets meer’ uit te halen. Al moet je voor dit laatste je ‘ecologische’ geweten wel soms kunnen uitschakelen. Niet elke luiaard, toekan, tapir of capucijnaap houdt er immers van om een door adrenaline aangedreven nest krijsende witte apen te zien voorbijflitsen.

Bijhorende foto’s op: https://picasaweb.google.com/106848438480431269504
Onder het vorige mapje van Quepos en Manuel Antonio hebben we nog enkele nieuwe foto’s van vandaag toegevoegd, namelijk ‘Steven en de monstergolven’