San Jose - Miami - Quito

Gisterennacht rond 12.30u zijn we in een vliegend onweer in het holst van de nacht geland op Quito International Airport. Deze luchthaven die geprest ligt tussen twee flanken van het Andesgebergte en die bovendien in sterk verstedelijkt gebied ligt staat erom bekend de gevaarlijkste landingsbaan ter wereld te hebben. En toch, onze landing was een lacherig formaliteitje in vergelijking met de helse toestanden die we doorstaan hebben gedurende de kleine twee uurtjes transfertijd die we in Miami moesten overbruggen! Amerika is gek, en dat zullen we geweten hebben. Onze vlucht vanuit San Jose had een klein kwartiertje vertraging maar kom, dat kon geen probleem zijn dachten we want dan hadden we nog ruim anderhalfuur de tijd om onze bagage op te pikken en opnieuw in te checken. Fout dus want dat was buiten de ‘imigration control’ gerekend. Werkelijk waanzinnig! In een reuzegrote hall moesten we -Ellis Island waardig- met een vierhonderdtal medereizigers in ellenlange rijen eindeloos wachten om achtereenvolgens: een paar idiote vragen te beantwoorden, twee hand- en duimscannen te krijgen en tenslotte nog naar het ‘vogeltje’ te moeten lachen voor een fotoshoot. Na het doorlopen van deze onzin hadden we nog welgeteld 40 minuten om onze bagage te zoeken, onze bagage terug in te checken, nogmaals door de safetycontrole te gaan en onze gate te vinden! Echt, we hebben daar de ziel uit ons lijf moeten rennen om onze vlucht te halen. Werkelijk niemand in heel die verdomde luchthaven kon ons duidelijk zeggen waar en hoe we heel die rompslomp geregeld konden krijgen. Het was pas na een drietal keer vragen dat we onze bagage terugvonden en weer ingecheckt kregen en dan hadden we nog een 20tal minuten om door de veiligheidscontrole te geraken en ons vliegtuig te vinden. Aan de handbagagescan was het weer van dattum, een eindeloze rij, mensen die voorstaken en debiel begeleidingspersoneel dat dacht dat roepen en schreeuwen het beste middel was om de boel weer georganiseerd te krijgen. Met onze stapschoenen in de hand en onze reisdockumenten tussen de tanden hadden we na het doorlopen van dit inferno nog een kleine 10 minuten om onze gate te vinden alvorens ons vliegtuig ging opstijgen (en dan was onze vlucht al met tien minuten uitgesteld) ! Als gekken hebben we ten slotte nog door kilometerslange gangen moeten sprinten en een shuttletreintje moeten nemen om uiteindelijk 3 minuten voor vertrek volledig in schuim en zweet op ons vliegtuig te stappen....’Miami International is glad to welcome you and thanks you for choosing this airport’ is wat we een zeemzoete stem gedurende heel deze nachtmerrie door de speakers hoorden kwelen! Wel Miami Airport, ons zie je alvast nooit meer terug!

Twee keer moeten we een vlucht nemen in het land van Uncle Sam en twee keer loopt alles in het honderd....De liberale Amerikanen hebben in hun terrorismeparanoia verdomme de Kafkaiaanse aparatskipolitiek van de Sovjets overgenomen en van hun luchthavens kleine Guantanamo’s gemaakt!

Of hoe ‘the bald eagle’ een zielige schijtmus geworden is....

Soit, dit moest er even uit en zo weten jullie ook dat we in Ecuador aangekomen zijn.