Quito

Quito is een aangename stad met enkele leuke verrassende plaatsen. Wijzelf verblijven momenteel in Mariscal Sucre, de hippe wijk van Quito genoemd naar de ijverige generaal en vriend van Simon Bolivar (met Belgische roots!) die meevocht in de Ecuadoriaanse onafhankelijkheidsoorlog en die hier als nationale held vereerd wordt. Spottend wordt deze wijk ook wel eens Gringolandia genoemd omwille van de vele buitenlandse toeristen en expats die er verblijven, al viel het ons op dat ook de welgesteldere Ecuadoriaanse jongeren zich in deze wijk opperbest voelen. Maar wat wil je? Een leuk plein, talrijke terrasjes (lang geleden), toffe eethuizen, af en toe een optredentje en enkele gezellige bars. Een ware studentenmagneet dus met zowaar Gentse allures. Via de Avenida Amazonas -DE straat van Quito, die op zondagochtend verkeersvrij gemaakt wordt- kom je aan het El Ejidopark, een mooi stadspark waar de inwoners van Quito op zondag flaneren of met hun kinderen komen spelen op het -nog echte- speelplein. Tof, tof, tof. Verder zuidwaards kom je in het oude stadscentrum dat samen met Krakau en Havana door UNESCO in 1978 werd uitgeroepen tot werelderfgoed. Via smalle straatjes met koloniale gebouwen ontdek je de vele historische pleinen met bijhorende barrokke kerken of kloosters. Best leuk om een middagje in rond te slenteren om dan af en toe op een plein(tje) gewoon wat rond te staren en de Quitojanen? Quitonezen? Quitoers? Enfin, de mensen te observeren. Ook de beklimming van de torens van de Basilica del Voto National was de moeite waard. Vooral dan omwille van het prachtige panoramische zicht dat je van hieruit over de oude stad had. Ja Quito is dankzij haar historische kern, haar toffe parken, haar gebruiksvriendelijk openbaar vervoer en haar gezellige cafestraten best een leuke stad. Wat de Ecuadoriaanse hoofdstad echter des te bijzonder maakt is de ruimtelijke ‘openheid’ die je er op elke plek ervaart. De stad heeft omwille van haar bizarre geografische ligging tussen twee heuvel/bergkammen van de Andes een heel vreemde vorm. Met haar drie kilometer in de breedte (maar wel tien kilometer in lengte) heb je namelijk overal zicht op de machtige bergflanken die haar insluiten waardoor je voortdurend de geruststellende ruimtelijke indruk hebt dat er ‘een uitweg’ is. (Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld Mexico City, dat ook heel mooi was maar waar je je vaak beklemd voelde.) Een hoofdstad dus met een tof uitzicht en dit zowel letterlijk als figuurlijk want we hebben het gevoel dat deze stad in de ‘juiste (lengte)richting’ blijft verder evolueren....

Mitad del Mundo

In Greenwitch kun je op de nulmeridiaan gaan wandelen. Misschien wel leuk maar geografisch is er niets spannends aan. Trouwens, deze nullijn is zo kunstmatig als Amerikaanse kaas (sorry, we kunnen het niet laten) want dan weer lag ze in Parijs, dan weer nabij Londen...Pfff, zo kunnen wij het ook! Neen, geef ons dan maar de evenaar. Da’s nog eens een lijn! Hoe gek is het niet dat je hier je hoofd haast horizontaal in je nek moet leggen om de zon te kunnen zien. En toegegeven, het verhaal van de in wijzer-en tegenwijzerzin draaiende wc-waterkolken mag dan al een fabeltje zijn. Het wiskundige idee dat je -door op de evenaar te staan- aan een snelheid van 1667 km/u met moeder Aarde meedraait is op zijn minst al even duizingwekkend! Hier in het ‘Mitad del Mundo’ park op een twintigtal kilometers van Quito wordt deze wonderbaarlijke lijn dan ook in al haar grootsheid commercieel leeggemolken. Hahahahaha...Neen, serieus, in het ‘Midden van de wereld’ valt echt niets te beleven behalve dan wandelen over een geel lijntje dat de evenaar moet voorstellen of klimmen op een toren met een ‘averechts’ liggende globe als top. Maar he, de randanimatie is er des te grappig! Elk weekend wordt hier namelijk op een overdekt plein -omringd door eethuisjes en souvenirwinkeltjes- een folkloristische show opgevoerd waar de Ecuadorianen -en ook wij- wild van waren! Behalve van dit volkskundig vertier hebben we ook kunnen meegenieten van de zeemzoete stem van Grace Ovellia, de Ecuadoriaanse equivalent van onze Dana Winner. ‘Tien om te zien’ op de evenaar! t ‘Is eens iets anders dan aan de voet van het Blankenbergse staketsel. Tot slot waren het niet alleen wij en de Ecuadorianen die hier een middagje gezellig kwamen doordraaiden. Ook enkele gevilde cavia’s hingen bij een restaurantje aan een spit rondjes te toeren. De drie Guineese biggetjes zagen er trouwens best nog lekker uit. En daar de wereld (hier) toch maar zot draaide hadden ze gerust in onze maag verder mogen blijven zwieren. Nu, wat niet is kan altijd nog komen...De wereld staat immers niet stil.

De Galapagosarchipel dankt zijn recente naam aan een ondersoort van de reuzenschildpad die er voorkomt waarvan het schild sterk op een zadel gelijkt (galapago in het Spaans). Toen Darwin en zijn scheepsmaat FitzRoy met hun Beagle nabij deze eilanden aanmeerden stonden ze echter nog bekend als Los Islas Encantados, de betoverde eilanden. Naar onze menig zijn ze eerder behekst want man, welk Herculeswerk hebben we niet moeten verrichten om onze reis erheen geboekt te krijgen...Het begon nochtans met heel goede voornemens van onzentwege. Op een blog hadden we namelijk het lijdensverhaal gelezen van een Nederlandse dame die een hele smak geld ineens betaald had voor een bezoek aan de eilanden waarbij haar kredietkaart geblokkeerd werd wegens ‘verdachte transactie’. Om niet in dezelfde kapitaalkundige valkuil te donderen dachten we slim te zijn door onze Galapagostrip in schijven te betalen en dit netjes verdeeld over onze beide kredietkaarten, kwestie van bankwaakhond Athos niet wakker te schudden. Goed bedoeld maar volledig fout afgelopen! Op zaterdag konden we elk nog een grote som geld afhalen maar de dag erna liep het mis. Uit geen enkel automaat kregen we ook nog maar een dollar geperst. Bovendien bleek Athos met een financieeltechnisch fopbeen niet te misleiden want vandaag waren allebei onze kredietkaarten geblokkeerd! En daar sta je dan... op amper twintig kilometer van ‘het Midden van de wereld’ en toch heb je het machteloze gevoel ergens aan de rand van het heelal te zijn. De moderne wereld mag dan al een dorp geworden zijn dankzij de hele telecommunicatieboom. Op zo’n moment voel je je toch terug kleine Marco Polo in het onmetelijk verre China. Nu, wat je op zulke kritieke momenten ook beseft is dat wereldreizen een teamsport is en dat je ouders op het thuisfront zowat de belangrijkste mensen zijn die er op de hele aardbol rondlopen. Tussen hoop en waanzin en na veel heen-en-weer skypen, mailen,bellen, SMS’en en faxen hebben we het dankzij hen alsnog klaargespeeld om onze trip naar ‘het kraambed van de Evolutieleer’ geregeld te krijgen. Ongelofelijk bedankt hiervoor.....
Darwin had volmondig gelijk...Alles is evolutie...Kinderen gelijken meer op hun ouders dan dat ze vaak zelf willen toegeven...Op momenten als vandaag echter -wanneer blijkt dat ze je ook buiten het nest blijven dragen- ben je net des te blij, trots en vooral dankbaar dat je hun evolutionaire eindproduct mag zijn!

We hebben onze tickets voor de Galapagos! Waaauw, eindelijk, kunnen we in de voetsporen treden van Jommeke sinds we op negenjarige leeftijd deze eilandengroep leerden kennen dankzij het album ‘De schildpaddenschat’. Onze jeugdheld met het strooien dakje die een atlas nam en zijn vinger op deze mysterieuze eilanden legde...Puur exotisme! Jef Nys maakte er in zijn verhaal dan wel een wetenschappelijk totaal incorrect potje van, desalniettemin bleef deze archipel ons jaren later nog steeds fascineren. En nu.....Enfin, een kinderdroom wordt werkelijkheid.
Donderdag vertrekken we maar in afwachting bezochten we vandaag nog El Teleferico, een skilift (maar dan zonder sneeuw) die ons vanuit Quito tot op een hoogte van 4100m bracht op de flank van de Pichinchavulkaan. Als dit een voorproefje van het Andesgebergte mag zijn dan staan er ons nog ongelofelijke tijden te wachten. Zo mooi! Machtig hoge bergtoppen in de wolken en glooiende onderheuvels waar bergweiden en struikbossen elkaar afwisselden. En dan die kleurschakeringen veroorzaakt door het lichtspel van overtrekkende donkere (mist)wolken en de zon. Fenomenaal! Behalve zicht op de schitterende bergtoppen had je er eveneens een heel mooi zicht op de stad Quito en zijn omgeving. Gek trouwens hoe je hier door slechts een drietal kilometers aan een staalkabel te hangen in zo’n totaal verschillende omgeving kunt terechtkomen. Het hectische, stedelijke Quito in een vijftal minuten kunnen inruilen voor de totale stilte van het Andesgebergte, ’t heeft wel iets. Iets minder was de aanpassing aan de hoogte. We mogen hier dan al een weekje op zo’n 2870m verblijven, de overgang naar 4100 was voor ons lijf toch wel even slikken (of stikken). Nu, we hebben het wandelen overleefd en bovendien was het alvast een mooie voorbereiding op ons verder verblijf in de Andes. Morgen gaat dus onze laatste dag Quito in en moeten we ook afscheid nemen van ons Hostal. En zowaar, we zullen het hier missen. We hebben er namelijk enkele heel toffe mensen ontmoet (vooral Alex, de Chileense Frank Zappa) die hier in Quito met hun band optreden. Morgenavond zijn we zelfs uitgenodigd om naar hun optreden te gaan kijken. Een aanbod dat we zeker niet zullen afslaan! Eveneens vonden we hier voor jou Thomas je perfecte lookalike! ’t Was dan wel een rasechte Amerikaan maar he, hij komt van de oostkust dus...