Kermis in Otavalo

Ja, iedereen kent ze wel, de Zuid-Amerikaanse panfluit spelende mannengroepen met hun paardenstaartjes en hun hoedjes op die je in de zomer bij ons op de dijk aantreft en die vol animositeit op hun rieten instrumenten staan te blazen. Deze semi-karaoke Andesmuzikanten die eveneens hun CD’tjes proberen te slijten en meestal ook over een koopwaararsenaal van lamatruien en gestreepte stofpofbroeken beschikken worden door ons in Europa voor het gemak ‘de Peruvianen’ of ‘de Bolivianen’ genoemd. Het stereotiepe beeld van poncho’s, (bol)hoedjes en paardenstaartjes doet ons immers vermoeden dat deze kleine indianenmannetjes wel ergens van ginder moeten komen...Niets is echter minder waar want wij ontdekten zopas op onze trip waar hun werkelijke heimat ligt.... Zie je ze nu in Brussel of kom je ze in Rome tegen vraag hen naar Otavalo. Negen kansen op tien dat ze je (als ontmaskerd) schaapachtig zullen toeglimlachen. Otavalo is namelijk het Ecuadoriaans stadje (niet Peruviaans of Boliviaans dus) dat in de jaren 60-70 op zijn zaterdagse markt een heel nest hippiereizigers op bezoek kreeg met een meer dan grote interesse voor de kleurrijke kledij die aldaar verkocht werd. Eveneens hielden de flower-powers er een grote liefde voor de lokale (panfluit) muziek op na. Zodoende werd Otavalo een beetje het Parijs of Milaan van de alternofashionista’s. Geinspireerd echter door de reislust van de hippiescene beslisten er enkele Otavalianen om zelf eens in de andere richting te reizen. Gewapend met hun traditionele instrumenten en een heel pakket Andesstuff stapten ze op het vliegtuig richting Europa....De eerste ‘Peruvianen’ waren aldus een feit en na hen zouden er -tot op de dag van vandaag- nog velen volgen. Ondanks het groeiende succes bleef Otavalo de thuisbasis van waaruit hun producten gemaakt en verspreid werden. Zelfs toen -mede door het (te) grote succes- bleek dat een deel van de producten opeens ‘made in China’ geworden waren, werd er een authenticitietscertificaat in het leven geroepen om de ‘artisanalitiet’ van deze spullen te vrijwaren.
Vandaag is de markt nog altijd heel populair (vooral bij toeristen dan) en op straat zie je nog steeds heel wat mensen in hun traditionele kledij rondlopen (wat gek genoeg niet dezelfde is als de kledij die ze verkopen!)...Desondanks zie je wel dat het ook hier voor (vooral) de jongeren langzaamaan moeilijker wordt om een evenwicht te bewaren tussen traditionaliteit en modernisme. Heel wat jongedames lopen nog rond in een wit hemdje met versierde mouwen, blauwe gilet, donkerblauwe lange rok, gouden halsketting(en) en zwarte pantoffelsandaaltjes maar dan staan ze wel met een hypermoderne gsm aan hun oor terwijl ze met hun I-pod aan het prutsen zijn! Ook zie je hier nog heel wat mannen met een paardenstaartje en een zwart vilthoedje op hun hoofd maar de traditionele witte pantoffels en dito broek, het witte hemd en de donkerblauwe poncho hebben plaats moeten maken voor leren schoenen, een jeansbroek en een pilotenvestje.
Geen enkele plek echter was op dat vlak contrasterender als de kermis ’s avonds naast de markt. Hilarisch! Hypermoderne punkrockindianen naast oertraditionele Otavalo pubermeisjes die samen op het technisch totaal afgekeurde old school Meli-piratenschip zaten. (Op het voor-en achtersteven van ‘de boot’ stond er bovendien een ijzeren kooi gemonteerd waarin de uitbater een vijftiental jongeren per rit toeliet waarna ze hierin zonder beveiliging dooreengeschud werden tijdens het schommelen van de attractie.) Niet panfluitmuziek maar shuffletunes moesten hierbij helpen om de sfeer erin te houden. Jawel partyrock was in the house tonight vooral dan op die andere Europees afgedankte zwierattractie waar de kermistieners gek van waren. Dit totaal onverantwoorde ding bestond uit een volledig ronde zetel die op een draaiende schijf stond en die bovendien (via een druk op de knop vanuit het kotje van de uitbater) totaal onverwachte bokkensprongen kon maken. Gek gewoon! Armen en benen vlogen in de lucht, gasten werden uit de zetel geslingerd en vielen naar beneden op degenen die aan de andere kant zaten, meisjes hielden zich krampachtig vast aan dat stukje arm, been of romp van wat ze van hun vriendje nog in hun greep konden houden....En iedereen rondom dit folterkraam jong, oud, traditioneel, eigentijds of iets ertussenin lachte zich een breuk met deze ‘moderne’ vorm van vrijetijdsvermaak. Tja, wat de Germanen verfijnd vinden is grof voor de Romeinen....En toch, leve de Germanen of Peruvianen of Bolivianen of ....