Latacunga - Cotopaxi - Quilotoa-loop

Latacunga

Man, man wat een week! Ons hoofd staat zowat op ontploffen van de vele indrukken die we in de afgelopen dagen hebben opgedaan. Zoveel te vertellen...Maar laat ons beginnen bij het begin en alles mooi chronologisch afhandelen. Vorige week maandag kwamen we na een vermoeiende ‘busdag’ aan in Latacunga. (Eerst de bus uit Otavalo naar Quito, daarna een ellenlange busrit door de periferie van Quito (43km!) om van de noordelijke busterminal bij de zuidelijke te komen en tenslotte nog een rit van een kleine twee uur op de Panamerica om uiteindelijk in Latacunga aan te komen. Phoe! Latacunga met zijn mooie koloniale stadskern ligt aan de voet van de Cotopaxi, naar men hier zegt de hoogste actieve vulkaan ter wereld. Diezelfde Cotopaxi heeft de stad overigens al drie keer volledig van de kaart geveegd en nu nog steeds zie je hier in het straatbeeld verkeersborden staan die aangeven in welke richting je moet vluchten mocht hij nog eens van zijn tap maken. Nu behalve de constante bedreiging (ongeveer om de honderd jaar gaat hij aan het burrelen en zijn laatste boer dateert alweer van in 1904) heeft deze vuurberg de stad ook al heel wat voordeel opgeleverd. De vallei rond de stad is immers bedekt met uiterst vruchtbare lava-as, iets waar elke landbouwer van droomt. Met de puimsteenbrokken die uit de bulderberg geknald zijn kan men hier heel goedkope (maar archielelijke) snelbouwstenen maken. Rond de vulkaan heeft men een prachtig natuurpark uitgebouwd dewelke zeer gretig bezocht wordt door haast elke toerist die naar Ecuador komt. Het leukste vulkanische spin-off-fenomeen echter is het Mama Negra feest. Dit bizarre half Christelijke, half precolumbiaanse bezweringsfeest wordt elk jaar in november gevierd in de hoop dat dit de Cotopaxi mild zou stemmen en zou weerhouden van een nieuwe mogelijke uitbarsting. Of het veel helpt weten we niet maar fascinerend is het wel. Tal van vreemde figuren -die nog het meest doen denken aan de personages uit het Ensorschilderij ‘ De intrede van Christus te Brussel’- bevolken deze stoet. Zo zijn er naast de figuren die de clerus en de adel moeten uitbeelden ook nog de ashangueros. Deze mannen sleuren gedurende heel de rondgang een opengesperd geroosterd zwijn op hun rug dat ‘gestuffed’ werd met drank, sigaretten en gevilde ‘cuy’! Het hoofdpersonage is natuurlijk La Mama Negra zelf. Deze als vrouw verklede zwart geschminkte vent gezeten op een ezel moet een kruising voorstellen tussen een zwarte maagd Maria en de vulkaan zelf... Ja, ja...vreemd maar boeiend!

El Volcan Cotopaxi

Nu, met zoveel vulkanische animo in de streek kon een daguitstap naar de Cotopaxi himself niet uitblijven. Zodoende vertrokken we op donderdag met een klein ommetoertje via de markt van Saquisili (beestige veemarkt!) richting vulkaan. Met een busje werden we tot op 4200m gebracht van waaruit we aan een tergend traag slakkengangetje (omwille van het zuurstofgebrek op deze hoogte) verder mochten klimmen naar de Refigio Jose Ribas. En jawel, wij tweeen, kindjes van de kust, levend op een hoogte van -5 meter kwamen respectievelijk (op een groep van negen klimgenoten) als eersten en als derden aan! Leve ons, hahaha. Nu, het uitzicht viel er jammergenoeg wel dik tegen omwille van het loodzware grijze wolkenpakket dat op dat moment rond de top gehuld zat. Zodoende vond de gids het wijselijk niet verder door te klimmen naar de gletsjer dat zo’n tweehonderd meter hoger gelegen was. Spijtig, maar kom, in het terug afdalen verleende de berg ons toch een beetje gratie door een kleine vijftal minuten zijn wolkenjas open te trekken. Echt, fenomenaal! Het uitzicht dat hierdoor -zowel van de top als van het omliggende dal- vrijkwam was adembenemend. Ja, toch weer een van onze hoogtepunten.

Quilotoa-loop

Een ander hoogtepunt beleefden we vanaf vrijdag toen we aan de zogenaamde Quilotoa-loop begonnen. Deze lusvormige wandeling dwars door het Ecuadoriaanse Andesgebergte begon in het dorpje Isinlivi en eindigde in Quilotoa, aan de rand van het kratermeer. Na een spectaculaire bergrit -waarbij we hem allebei meerdere malen hebben genepen toen de bus gevaarlijk dicht langs de rand van de vele afgronden scheerde- kwamen we aan in Isinlivi. Aankomen in dit dorp (en in de andere dorpen die we op onze tocht nog zouden tegenkomen) was als terugkeren naar het begin van de 20ste eeuw! Onvoorstelbaar hoe primitief de mensen hier nog leven. Mannen en vrouwen, merendeels in traditionele kledij (vooral de vrouwen dan) die nog met ezeltjes of op hun rug dat beetje zelfgekweekte producten meesleuren om deze dan via eeuwenoude modderpaadjes tot aan de dichtstbijzijnde dorpsmarkt te brengen. Welcome to the opposite of the digital world! Om helemaal op te gaan in de plaatstelijke couleur local (en gewoon omdat er niets anders te beleven viel) woonden we die avond de plaatselijke misviering bij. Ja, het had wel iets om -in een kleine met kaarsjes verlichte kerk tussen de in de mist gehulde heuveltoppen van de Andes- vast te stellen dat de liturgie hier niet zo heel veel verschilt van deze bij ons. Bovendien merkte je dat de kerk hier nog een heel grote sociale rol van betekenis heeft. Mensen volgden de viering maar maakten eveneens tijd om (achteraf) een praatje te slaan, of om zaken met elkaar af te spreken. Een kerk als ontmoetingshuis...moet kunnen! Een andere memorabele ontmoeting hadden we met Jane, de excentrieke Britse huistrol en eigenares van het hostal waarin we verbleven. Jane was naar ons vermoeden al jaren vergroeid met het (eenzame) bestaan van de vrijgevochten vrijgezel. Iets wat bevestigd werd in haar ongegeneerde varkenstafelmanieren, haar schaamteloze BH- weigering, haar anti-modieuze (wansmakelijke) klederdracht en de vele vieze lichaamsgeluiden die ze sans gene in de wereld stuurde. En toch, een mens mag niet afgaan op het uiterlijke want Jane had ons die avond heel wat zinnige zaken te vertellen over het Ecuadoriaanse sociale, politieke en culturele leven. Enfin, desondanks toch een heel interessante dame! Vanuit Isinlivi vertrokken we ’s morgens richting Chugchilan. Deze wandeling kronkelde zich een weg over fabelachtig mooie heuveltoppen, door prachtige valeien, langs schilderachtige bergweiden en tussen griezelig nauw uitgesleten bergpaadjes. Alles verliep vlot tot we plots op een hekkentje stootten dat ons pad afsloot. Overtuigd dat we ergens verkeerd gelopen waren (toen we aan de tocht begonnen hadden we slechts een vage routebeschrijving meegekregen) daalden we af tot tegen de rivier langswaar we hoopten om onze trip verder te kunnen zetten....Niet dus want behalve een (bijna) desastreuze aanvaring met een overprotectionistische koe (lichte duw gehad van haar horens) en wat geklim en geklauwter over prikkeldraad leverde deze alternatieve route niets op. Soit, na wat heen- en weergeloop, een beetje lokale bevraging en de ontmoeting met enkele wandelcollega’s kwamen we terug op het juiste pad. Bovendien kregen we twee nieuwe wandelvrienden ‘cadeau’. Een mooie golden retriever en zijn jonge bastaardmaatje (die we toevallig tegenkwamen) beslisten namelijk om met ons mee te wandelen! Het moet best een grappig gezicht geweest zijn om ons met zijn vieren op weg te zien gaan. Iets minder grappig werd het toen het bastaardje tijdens de doortocht van een dorpje een plaatselijke kip in de gaten kreeg en deze binnen de drie tellen tussen zijn tanden had. Ondanks onze uitleg aan het oude dametje -dat woedend uit haar huisje kwam gestormd om haar kip te redden- dat het onze honden niet waren zijn we het dorpje dan maar in uptempo ontvlucht richting Chugchilan. Bij aankomst daar waren we onze ‘wandelvriendjes’ plots kwijt. Tot we arriveerden aan het hostal waar we die nacht zouden verblijven! Jawel daar zaten ze dan, allebei op ons te wachten! Bleek dus dat die honden toebehoorden aan de hostaleigenaar die ons doodleuk vertelde dat zijn honden ‘guidas’ waren. ‘Mooie gidsen’..... maar supertoffe gezelschapsdieren!
De dag erop trokken we door een al even spectaculair landschap verder richting het kratermeer van de Quilotoa. Technisch gezien is deze vulkaan evenwel geen echte vulkaan meer maar een caldera. Een ontplofte vulkaankegel dus met een gelijkaardige ontstaansgeschiedenis als het Griekse eiland Santorini. De tocht zelf was nog een stuk zwaarder dan de eerste wandeling omdat we die dag hoofdzakelijk moesten stijgen. Het begon al toen we op een steile bergflank op handen en voeten langs een weggespoeld stuk weg moeten klauteren. Nadien werden we ook nog op een intense regenvlaag getracteerd waardoor ons pad een kleine rivier geworden was. En dan moesten we nog aan de beklimming van de Quilotoakrater beginnen! Enfin, een mooie maar zeer lastige wandeling dus maar dit alles werd meer dan goedgemaakt toen we onze eerste blik over de rand van de krater konden werpen....Weergaloos...Gehuld in neerdalende wolken zagen we het smaragdgroene water van het reusachtige meer opdoemen. Indrukwekkend, uitzinnig, buitengewoon...Voeg hier gerust nog een hele reeks superlatieven aan toe want dit was echt wel een uitzicht om kippenvel van te krijgen...Zo eindeloos mooi! In Quilotoa sliepen we die nacht in Hostal Conejito, een klein plaatselijk kruidenierswinkeltje dat eveneens enkele kamertjes had voor de toevallig langskomende wandeltoerist. Hoe tof! ’s Avonds aten we gewoon met die mensen mee in hun winkeltje waar we ons gezellig bij hun kacheltje mochten verwarmen en waar we mee konden kijken naar de Ecuadoriaanse amateuristische variant van onze F.C. de Kampioenen. Super! Ook leerden we Yesica kennen, het dochtertje des huizes. Omdat hun ‘Kampioenenfeuilleton’ nu ook weer niet zo boeiend was besloten we om Yesica te leren ‘stronten’ hetgeen ons nog een ellenlange maar aangename kaartavond opleverde.
Tijdens de laatste dag van onze wandeldriedaagse besloten we nog even de trail langs de rand van het kratermeer te doen alvorens we tegen de middag terug naar Latacunga zouden gaan. Men had ons gezegd dat dit in een kleine vier uur te doen was en zodoende zouden we nog tijd genoeg hebben om op het gemak naar Latacunga terug te keren....Exact zeven uur nadat we vertrokken waren stonden we totaal uitgeput terug in Quilotoa. Mens, was ons dat een helletocht! Tot twee keer toe liepen we verloren, waarbij we telkens een heel stuk van het ‘officiele’pad afgedaald waren en aldus een serieus stuk terug naar boven moesten klimmen. Bij onze tweede ‘afdwaling’ waren we zelfs genoodzaakt om zo’n 300m ‘stekerecht’ omhoog te klauteren en dit dwars door de struikbegroeing langs de flank van de caldera. Geen pad, geen weg, niets, nada! Verstand op nul en gaan! Op de koop toe werden we tijdens onze queeste nog eens door een stuk of tien uiterst waakzame (herders)honden belaagd waarbij we ons al zwaaiend met een stok uit de voeten moesten maken...en dan moest de altijd aanwezige nevel zich nog boven de kraterwand samenpakken tot onweers-en regenwolken. Als je avontuur zoekt in Ecuador...Maar desondanks een fantastische ervaring. Bon, uiteindelijk hadden we het overleefd en nadien konden we er ook nog mee lachen natuurlijk. Nu nog de bus nemen naar Latacunga en we waren een supermooie herinnering rijker...
Echt, nooit gedacht dat de hemel en de hel zo dicht bij elkaar konden liggen... Een helse rit door een hemels landschap...kan het nog contradictorischer? Onze overvolle bus was namelijk zowat het equivalent van Pater Damiaans melaatsensterfhuis. Alle ruiten zaten potdicht waarbij de condens (of zweet of andere lichaamssecreten) van het teveel aan mensenvlees langs de ramen naar beneden stroomde. Ook naar een zitplaats konden we fluiten waardoor we zo’n 60km (2 en ½ uur rijden) mochten ‘meesurfen’ met de eindeloos durende kronkels van de weg... Hier geen couleur maar odeur local, hetgeen zich vertaalde in een melange van zweet, bonen, kippengebraad, snoepgoed, kots, pis en kak. Niet alleen wij voelden hierbij een wee gevoel in onze maag opwellen, ook een naburige jongedame kreeg het tijdens de rit aan haar darmen met een mooi gevuld zakje maagprut tot gevolg. En alsof de ellende nog niet groot genoeg was had haar tweejarig zoontje ook nog eens zijn pamper ten volle benut...(Echt we verzinnen dit niet!) Ja, op deze bus wenste zelfs de meest rechtsgeaarde atheist dat er een god was die met ons meereisde. Het mag een wonder genoemd worden hoe de chauffeur zijn stampvolle wankele levende lijkkist door zijn aangedampte ruiten over de met putten en bulten en uit aangestampte aarde bestaande haarspeldweg langs de metersdiepe kloven en ravijnen in evenwicht kon houden! Mirakuleus...Nu, het grootste mirakel zat misschien nog in het onbegrensde medelijden en begrip dat wij en onze reisgenoten voor elkaar voelden. Niemand begon klagen, niemand begon te zeuren, nergens geen verwijten..... Als God al met ons meereisde dan was het onder de vorm van een ijzersterk intermenselijk begrip en mededogen....Tov!

Voila, we zitter terug in Latacunga en hebben net een aangename nacht en een uitrustdag achter de rug. De impressiedruk in ons hoofd heeft een aanvaardbaar peil bereikt en ook de Cotopaxi is nog steeds niet ontploft. Eind goed, al goed en op naar een volgende avontuur!