Peru: eerste indruk - Lima

Eerste indruk

Via een tussenstop in Piura in het noorden zijn we vandaag op Goede Vrijdag aangekomen in Lima. Van de Semana Santa hebben we tot nu toe nog niet zo heel veel gezien. Maar wie weet komt dit vandaag wel. Aankomen in het mythische Peru...Het land waarin Macu Ancapa, als allerlaatste de grote Incaschat diende te bewaken en Jommeke hem hierbij ter hulp schoot. Het mysterieuze land waar Suske & Wiske via de Tamma Tummis in terechtkwamen om er uiteindelijk met een goddelijke reuzenslang af te moeten rekenen. Het land waar Kuifje via allerhande avontuurlijke ommewegen erin slaagt om de vloek van mummie Rascar Capac te verbreken.... Ja, Peru was reeds meerdere malen het decor van enkele legendarische stripverhalen waardoor werkelijkheid en fantastie zich in ons jeugdig hoofd vermengden tot een kleurrijke cocktail die de fascinatie voor dit land alleen maar deed toenemen.
Bij de eerste kennismaking met dit nochtans ‘Andes’ land waren het vreemd genoeg de verhalen van Lucky Luke die ons nog het meest in gedachten kwamen. De doortocht via de noord Peruviaanse kust liep immers door een semi-woestijnlandschap van zandduinen die verdacht veel wegghad van de decors uit de verhalen van onze cowboyheld. Ook de vele zwarte gieren langs de kant van de weg en de lemen/houten huisjes in de nogal Western-achtige dorpen leken in niets op het beeld dat we van Peru verwacht hadden. En mens, vuil allemaal! In deze zandkustvlakte tussen twee steden of dorpen door zagen we kilometers lang uitgestrekte storthopen die wemelden van de naar aas op zoek zijnde gieren. Ja, soms dachten we zelfs -wanneer we door enkele heel primitieve nederzettingen (dorpen kon je dit niet noemen) reden- dat we in pakweg Soedan waren! Ook reden we ’s nachts voorbij een reusachtige met grote spots verlichte ‘buizenfabriek’ (raffinaderij, mijn, elektriciteit?) die midden in de uitgestrekte vlakte opdoemde en waar Kevin Costner een mooie lokatie in gevonden zou hebben voor zijn Waterworld film....Om het geheel nog wat ‘onzinniger’ te maken werden we ondertussen op de bus geentertaind met een spelletje Bingo! Ooh trouwens, nu we toch op dreef zijn, hier in Lima verblijven we momenteel in een hotel dat het midden houdt tussen het Uffizi-museum in Firenze en het huis van de Addams Family. Een andere benaming voor dit bizarre lugubere (spook)kot konden we immers echt niet verzinnen. Een oud herenhuis met mummieschedels aan de balie en een bonte verzameling kunst(kopienen) uit allerhande periodes en in allerhande stijlen aan de muren is nu eenmaal niet wat je de standaarddecoratie van een hedendaags hostal kunt noemen.
Lucky Luke die op een storthoop tussen de gieren een spelletje Bingo speelt in de nabijheid van een science fiction Waterwoldstad in Soedan met de Addams Family.... Onze eerste indruk van dit land is er alvast eentje waar de werkelijkheid er ruimschoots in slaagt om de fantasie te overtreffen. Fascinerend!

Lima

Gesticht op 18 januari 1535 door Francisco Pizarro himself onder de naam El ciudad de los reyes, (verwijzend naar de 3 koningen) en door Herman Melville, de schrijver van Moby Dick omschreven als de lelijkste plek op aarde! Ja, Lima...Het heeft wel iets. Melville zal in een slechte bui geweest zijn of nog beter, hij zal in een dikke winterse mistbui gezeten hebben (iets wat heel vaak voorkomt door de nabijheid van de Stille Oceaan) toe hij hier verbleef want wij hebben het geluk dat de zon momenteel vollop schijnt en dat het bovendien Semana Santa is en er bijgevolg vanalles te beleven valt. Op het Plaza de Armas, nabij het presidentieel paleis en de grote kathedraal kun je de ene na de andere Paasprocessiegang bewonderen of een misvieringetje meepikken in een van de nabijgelegen kerken of kloosters. Op het plein en in de omliggende straten is het een drukte van jewelste. Mensen volgen de festiviteiten, luisteren naar de openluchtmis, picknicken met familie en vreten zich een ongeluk aan allerhande snacks en drankjes die hier door een leger van straatverkopers wordt aangeboden. ’t Heeft iets Rock Werchter-achtigs maar dan met een godsdienstig randje. Voor de rest is Lima een opvallend propere en zelfs moderne stad. Welliswaar met de onvermijdelijke typische Zuid-Amerikaanse trekjes natuurlijk. Het verkeer is er slechts om veel lawaai te maken, het beste (maar minst hygienische) eten vind je op straat en voor anthropofoben moet dit mensenmierennest zowat de hel op aarde zijn. Als een mens zich echter boven deze banaliteiten weet te plaatsen vallen er in Lima ongetwijfeld enkele unieke plekjes te ontdekken. Het historische centrum is best gezellig om door te wandelen en ook in de strandwijk en surfspot Miraflores met zijn zwarte keistranden, zijn dorre kustkliffen en zijn gezellige centrale park is het aangenaam toeven. Zelfs de totaal verwaarloosde Rimac wijk aan de overkant van de gelijnamige rivier heeft in al haar verloedering nog iets betoverend melancholisch. Kortom, vergeet het beeld van de vuile, ongure, smerige zwarte stad met zijn moordverkeer en louche inwoners. Het staat vast, Lima leeft en bruist van het leven....En dat is iets waar zelfs de vele gieren -die je steeds boven de stad ziet zweven- niets aan zullen kunnen veranderen!
Voor enkele fotootjes kun je zoals altijd terecht op onze Picasa-website.