Paracas - Nazca

Las Islas Ballestas of ‘de Galapagos voor de armen’ zoals ze ook genoemd worden zijn steenrijk aan dierenleven: verschillende kolossale zeevogelkolonies (Peru Jan van Genten, sternen, Humbold pinguins, aalscholvers...), een ongelofelijk rijk visbestand door het zuurstof- en voedingrijke maar ijskoude zeewater van de subarctische Humboldstroom en een megapopulatie aan zeeleeuwen die hier letterlijk in hun eten zwemmen. Behalve deze diersoorten (een occasioneel voorbijzwemmende walvis niet ten aangesproken) vallen er op en rondom de eilanden haast geen andere beesten en planten te bespeuren. De streek waarin de eilanden gelegen zijn is immers een kurkdroge kustwoestijn waar het vaak jaren aan een stuk niet regent. Gevolg hiervan is dat de vele vogels die de eilanden (over)bevolken de boel volledig hebben ondergescheten en er zich hierdoor een metersdikke (ooit 30m!) strontkorst heeft gevormd die niet kan wegspoelen wegens het gebrek aan neerslag. Deze vogelstront of guano die commercieel gebruikt werd als meststof was jarenlang een van de belangrijkste exportproducten van Peru. Klink vies allemaal maar het oogt werkelijk spectaculair! Machtig om al die beesten festivalweidegewijs opeengepakt te zien zitten op hun hagelwitte kakmantel. Ook fenomenaal zijn de vele gaten en spelonken die zich in de loop van miljoenen jaren in de granietstenen wanden van de eilanden hebben uitgevreten. Galapagos del pobros, maar wel rijk aan te bevelen!
Behalve de vogels hebben ook de mensen hun sporen in het landschap achtergelaten. De candelabro of ‘kandelaarsboom’ is een metershoge tekening die hier door een tot nu toe onbekende beschaving om een tot nu toe nog onbekende reden in een heuvelwand werd uitgegraven. Sommige wetenschappers zeggen dat ze het werk is van de Paracas als religieuze ode aan een of andere cactus. Anderen zeggen dan weer dat het de Nascas waren die deze formatie maakten naar analogie met het Zuiderkruis als een soort van sterrenkalender. Tja, en volgens ons is het gewoon een alternatieve vorm van graffiti door crapuleuze Paracas of Nascajongeren bij gebrek aan spuitbussen en muren....
Na de eilanden hebben we ook nog op het vasteland een bezoek gebracht aan het Reserva National de Paracas. Dit beschermde woestijn- en oceaangebied (30% land, 70% zee) is werkelijk fantastisch. Super hoge rode of gele zandduinen (afhankelijk van de aanwezige mineralen of de oxidatie ervan), eindeloze kale rotsvlakten, stijle maar prachtige door de wind en de zee uitgesleten kustkliffen en dit alles onder een staalblauwen hemel. Ook het op Amerikaanse schoen geleesde Visitorcenter was echt de moeite waard. Vooral de informatie over de harpoenbek reuzenpinguin (een prehistorische pinguin die met zijn vlijmscherpe snavel vis ‘opprikte’) en de tandsnavel nog reuzigere vliegpinguin (eveneens een pinguinvoorvader maar dan wel met een bek vol tanden en dubbel zo groot als een hedendaagse condor) waren zeer verrassend!
Enig minpunt was het feit dat we deze uitstap enkel met een tourbusje konden doen en we van heel onze 4uur durende tocht een vol uur -licht gedwongen- op restaurant moesten gaan. Eveneens ontmoetten we enkele landgenoten met nogal wat wind in hun broek. Je kent ze wel, die mensen die op vakantie net ietsje luider praten, zichzelf doodgraag horen en bovenal enorm brutaal worden (allerhande flauwekul roepen naar de gids en alles hardop zeggen wat ze denken) omdat ze nu eenmaal ‘op een ander zijn’ en ‘ervoor betaald hebben’...
Dan was het enige positieve aan ons verplichte restaurantbezoek de hoop die we in stilte koesterden dat de serveuse de door hen bestelde overvolle ‘plato de mariscos’ (zeevruchten) in alle sereniteit zou omwisselen met een torenhoog bord guano.....

Dja!

Ondertussen zijn we ook al iets meer te weten gekomen over de sociale ingesteldheid van de meeste Peruanen...en die is op zijn zachtst uitgedrukt iets minder hartelijk dan alle voorgaande Latijns-Amerikaanse volkeren die we tot nu toe leerden kennen. De Peruaan is hard en kort van stof en dit zowel voor de toerist als voor zijn landgenoten. Deze algemene botheid wordt nog het meest gekenmerkt door het aan Peru eigen “Dja”-woord. Dja betekent zoveel als ‘ja’ of ‘ok’ maar het kan ook wijzen op een totaal ongemeende of zelfs cynische ‘dank u’. Niet alleen het woord op zich is hierbij belangrijk. Ook de manier waarop men het zegt vertelt veel over wat men ermee duidelijk wil maken. Meestal wordt het kort en krachtig ‘uitgespogen’. Ga je bijvoorbeeld op restaurant en vraag je heel beleefd “La quenta por favor” dan is de ‘dja’ of ‘djadja’ die je teruggesmeten krijgt meestal zoiets als “Jaag me niet op!” of “Moet dat nu ook nog?”. Koop je iets in een kruidenierszaak waarbij je vriendelijk en oprecht “gracias” zegt als afronding van de aankoop dan betekent de ‘dja’ die je terugkrijgt (als je al een antwoord krijgt) zoveel al “Ja,ja ’t is al goed, bewaar die schijnheilige complimentjes maar voor jezelf!”. Enfin, dit klinkt hier nu misschien alsof alle Peruanen onbeschofte boeren zijn maar zo is het zeker niet bedoeld. We willen alleen maar iets zeggen over de volksaard en het is trouwens niet dat de Peruaan zozeer onbeleefd wil zijn of zo, neen, hij weet gewoon niet hoe hij vriendelijk zou moeten zijn. Nu, wij storen er ons al lang niet meer aan en we beginnen het zelfs al op een of andere manier grappig te vinden.
Gisteren hebben we op de Plaza de Armas in Nasca op een groot scherm de match Peru-Chili gevolgd. Het werd een smadelijke nederlaag van 0-3 voor Peru...Stilletjes dropen de hoofdzakelijk mannelijke toeschouwers af...naar huis om deze afgang vermoedelijk op het thuisfront te gaan ‘ventileren’.

Hahaha, bij deze weten we vandaag ook aan welke ‘dja’ we ons morgen mogen verwachten...

Nazca

De Nazcalijnen werden het Nazcalijden. ’s Morgens vroeg werden we met een busje vanaf ons hostal naar de luchthaven gebracht waar we omwille van een stom misverstand in verband met de ticketreservering slechts na drie uur wachten met een Censa sportvliegtuigje konden opstijgen om de fameuze lijnen te gaan bewonderen. Over de lijnen zelf is er tot op heden nog heel wat onduidelijkheid. Niemand weet precies waarom de Nazca’s deze rechten, geometrische vormen en gestilleerde figuren in het nabijgelegen kurkdroge en uiterst dorre zandplateau hebben uitgetekend. Sommigen vermoeden dat het om een soort sterrenkalender gaat, nog anderen zien er ‘danslijnen’ (waarom niet?) in en de grootste wierdo’s spreken dan weer over een landingsbaan voor buitenaardse wezens! Nu, feit is wel dat het allemaal zeer bizar en raadselachtig is maar desalniettemin heel fascinerend! Vanuit het vliegtuigje hadden we een fantastisch zicht op de tekeningen en we gaven onze ogen dan ook volledig de kost....waarop de maag dan weer de laatste twee lettertjes omwisselde...Niet te verstaan hoe die piloten hun op en neer wippende blikkendoos in de lucht konden houden. And on your lefthandsite you can see the spider...yups daar zwierden we naar links...and on your righthandsite you can see the arbol...en ole, daar zwaaiden we naar rechts. En de maag die draaide mee tot ze er genoeg van kreeg. Gulp, daar werd een nieuw vloeibaar ‘lijntje’ gevormd.
Soit, behalve de lijnen hadden we dus ook weer eens de binnenkant van de spijsverteringszak gezien maar zelfs dat kon de pret niet drukken (al had het geen 5 minuten langer moeten duren) want de vlucht was de moeite meer dan waard geweest!
Behalve de mysterieuze lijnen hebben de Nazca’s nog heel wat andere sporen in het landschap achtergelaten. Zo vind je in de omgeving nog onder andere enkele restanten van irrigatiekanalen en aquaducten terug die ze gebruikten om de woestijgrond enigszins vruchtbaar te maken. Ook zouden ze hele steden met reusachtige tempels gebouwd hebben ( vermoedelijk religieuze centra) maar dit archeologisch onderzoek is vandaag de dag nog steeds lopende. Wij bezochten ’s middags een Nazcabegraafplaats. Heel interessant want de Nazca’s hadden de gewoonte om zowat alles en iedereen die doodviel te mummificeren (in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Inca’s die enkel belangrijke personen ‘opzetten’.) Echt heel boeiend, die half opengelegde grafkelders (een stuk of twaalf) waarin je mama, papa, oma, opa, babylief of nonkel Nazca netjes samen in foetushouding kon zien zitten omringd met hun hele hebben en houden. Jammer dat in de loop van de vorige eeuwen de meeste van deze graven geplunderd en opengesmeten werden. Nu, het heeft wel iets (morbide) om door een open vlakte te lopen bezaaid met botten, beenderen, schedelstukken en eeuwenoude resten kledij (Profeet Ezechiel had erbij moeten zijn!). We konden nog net aan de verleiding weerstaan om een stukje stof als souvenir mee te nemen maar we hebben alles braaf laten liggen. Kuifje indachtig, weet je immers maar nooit met mummies.....