Arequipa en Colca Canyon

Arequipa, La Ciudad Blanca is de rebelse kleine broer van Lima. Waar Lima het politieke hart van Peru is, daar is Arequipa de stad van de intellectuelen, de schrijvers (waaronder Mario Vargas Llosa, Peru’s beroemdste auteur), de kunstenaars en contradictorisch genoeg ook de handelaars. Een beetje het Firenze van Peru dus, wat niet zo heel verwonderlijk is als je weet dat deze stad gesticht werd door de Spanjaarden op de belangrijkste handelsverbindingsweg met de Boliviaanse zilvermijnstad Postosi. In de oude binnenstad heb je enkele fraaie koloniale gebouwen, met wondermooie patio’s allen opgetrokken in de typisch witte lavasteen Sillar genaamd. Heel kermerkend aan deze gebouwen zijn ook hun extreem dikke muren (tot anderhalve meter) en hun booggewelven om deze beter bestand te maken tegen mogelijke aardbevingen. Arequipa ligt dan ook aan de voet van een vulkaangordel waarvan de Misti, de Chachani en de Pichu Pichu bij helder weer vanuit de stad zeer goed zichtbaar zijn. De Plaza des Armas (hoe kan het ook anders) is het grote centrale (park)plein dat aan drie zijden ontsloten wordt door een mooie wandelgaanderij. Voor de rest zijn het vooral de vele (slot)kloosters waarvoor Arequipa bekend staat en waarvan de Santa Catalina de meest indrukwekkende is. Dit klooster is een ware ministad in de stad met eigen huisjes, straatjes en pleintjes waarin welgestelde slotnonnen (met eigen dienstmeiden!) gedurende meer dan driehonderd jaar, los van de samenleving, hun eigen (luxueus) levendje konden leiden. Het is pas in het begin van de 20ste eeuw dat deze luxenonnen door de kerkelijke overheid terug ‘aangespoord’ worden om een leven van soberheid te leiden.
Behalve Mario Vargas Llosa heeft Arequipa nog een andere beroemde inwoonster (welliswaar in een glazen kastje maar kom). In 1995 werd namelijk -bij toeval- op de flanken van de Ampatovulkaan de zeer goed bewaarde (ijs)mummie ontdekt van een 14 jarige jongedame. Deze hija de hielo, Juanita genaamd, was door een uitbarsting van de naburige Sabancayavulkaan losgekomen uit het ijskapsel waarin ze meer dan vijfhonderd jaar gevangengezeten had. Na onderzoek bleek dat arme Juanita niet zo heel lang van haar jeugd had kunnen genieten. Een rechterschedelfractuur bewees namelijk dat ze op geweldadige wijze als offergave aan haar einde kwam. Nu, Juanita zelf hebben we niet kunnen bewonderen. Het arme schaap (of alpacaatje) is namelijk ‘in herstel’ omdat het spotje dat in het museum op haar gericht stond haar gemummificeerde uiterst broze gezicht had beschadigd. Jammer maar kom...we hebben dan toch een blik kunnen werpen op Sarita, een ander tienermummiemeisje dat samen met nog vijf andere onfortuinlijke collega’s op dezelfde Ampatovulkaan geofferd was en er eveneens teruggevonden werd. Wrede rare jongens die Inca’s....

Colca

Om 03.30u werden we door een busje aan ons hostal opgepikt voor een uitstap naar de Colca Canyon. Deze canyon mag dan wel niet de diepste of de langste canyon ter wereld zijn. Ze heeft toch enkele spectaculaire troeven waarmee ze kan uitpakken! Simon and Garfunkel mogen gerust zijn, el condor he pasando en hij was niet alleen! Starend in de canyon zagen we namelijk plots een eerste condor uit de nevels opduiken. Gedragen door de termiek steeg dit machtige dier met een vleugelspanwijdte van drie meter boven de kloof uit....Fenomenaal! Plaats van dit magische gebeuren was El cruz del condor, een prachtige en drukbezochte mirador die zo’n 1200 meter boven de Colca rivier uitsteekt. Grappig was wel dat zowat iedereen -na de doortocht van die ene condor- in het ravijn bleef turen en dat terwijl er een stuk of vier condors vanop de achterliggende heuvel op deze zotte bende tweevoeters neer zat te kijken. Gelukkig voor ons hadden wij deze slimme beestjes in alle stilte opgemerkt waardoor we ze ongestoord konden observeren. ’t Was pas nadat onze gids er onze reisgroep vanuit het busje op wees dat er ook op de ‘achterkant’ van de flank condors te zien waren dat alle neuzen en (tele)lenzen in de andere richting draaiden. Yes, we are all individuals....
Naast de condors was ook de canyon zelf natuurlijk fantastisch om te zien. Vooral dan op die plekken waar de pre-Inca volkeren de flanken van de kloof hadden omgevormd en geniveleerd tot een eindeloze opeenvolging van honderden door muurtjes van elkaar gescheiden terassen. Echt, toen de Spanjaarden en zelfs de Inca’s hier toekwamen kan het bijna niet anders dan dat hun ogen uit hun hoofd rolden van verbazing. Het is niet te vatten hoeveel werk en tijd er in deze landschapshervorming gekropen moet zijn. Ooit was het zelfs zo dat deze terassen zich uitstrekten tot aan de top van de canyon en zelfs nog hoger tot op de achterliggende heuvels! Vandaag de dag zijn -door de ontvolking van de streek en door klimatologische veranderingen- nog niet eens de helft van de oorspronkelijke terassen in gebruik.... Agriculturisatie in plaats van urbanisatie maar op zijn minst even spectaculair als de tempels van de Maya’s of de heirwegen van de Romeinen! En dan te beseffen dat de Inca’s zelf slechts een paar nieuwe terassen hebben bijgelegd die -technisch gesproken- bovendien van een veel mindere kwaliteit waren. De Inca’s waren straf, maar ze waren net zoals de Romeinen vooral sterk in ‘overnemen’ en ‘nadoen’. Alle eer dus voor de Cabana- en de Collaguastam die dit natuurkundige huzarenstukje verwezelijkten. Over deze stammen trouwens nog een leuk detail. Beide groepen pasten namelijk de techniek van de ‘craniumvervorming’ toe. Bij deze techniek werden er vanaf de geboorte twee houten plankjes strak rond het hoofd gebonden zodat de schedel zich -afhankelijk van de bindingswijze van de plankjes- ofwel in de breedte ofwel in de lengte vervormde. Zo hadden de leden van de ene stam dus hele platte koppen terwijl de andere stam van die ‘coinheads’ hadden! Maar waarom net die uitgesproken tegengestelde vormen? Het antwoord is eenvoudig maar geniaal en doet een beetje denken aan de ‘vormverschillen’ tussen supportersploegen. Allebij de stammen geloofden namelijk dat de omliggende vulkanen goden waren. Het ene volk aanbad echter een vulkaan met een conische vorm terwijl de andere gemeenschap in een vulkaan met een afgeplatte top hun oppergod zagen. Vandaar dus.....grappig!
Op de terugweg naar Arequipa reden we nog via een 4800 meters hoge bergpas door een uitgestrekte altiplanovlakte waarin alpaca’s en lama’s zich aan het beetje gras dat er stond tegoed deden. Werkelijk sterke beestjes dat ze zich in zo’n extreme omgeving in leven kunnen houden. Hetgeen ook gezegd moet worden van die enkele hooglandboeren waarvan deze dieren eigendom zijn en die in haast even erbarmelijke omstandigheden in hun lemen huisjes moeten (over)leven. Respect!

Soit, genoeg les gegeven. Met al die uitleg zouden we haast vergeten dat Arequipa ook nog op een totaal ander vlak voor ons een speciale stad zal blijven. Hoera, hoera, hoera....Na acht maanden zagen we papa Paul, mama Annie en vriendin Martine terug in levende lijve! Na wat vervelende gsm-technische problemen wisten we hen alsnog in hun hostal in Arequipa te strikken (bedankt overigens Robbert om tussenpersoon te spelen). Joepie, joepie! Het weerzien was logischerwijs hartelijk en we wisten onze avond meer dat vol te krijgen met vanalles wat we nog aan elkaar te vertellen hadden. Bedankt ook Oma Pauw voor de originele cadeautjes en aan papa Daniel en mama Kaat, de vele zoenen zijn ‘overgebracht’! De dag erop hebben we dan samen het klooster van Santa Catalina bezocht en nog wat samen in de stad rondgewandeld. Heel erg bedankt trouwens voor de verschillende ‘traktaties’. Het cultuurvakje in ons hoofd, onze smaakpapillen en onze reisportemonnee zijn jullie ten zeerste dankbaar! Enfin, tot over enkele dagen in Cuzco, we zien er nu al vol verlangen naar uit!