Cusco

Uiterst centraal gelegen in een groen heuvelachtig dal op zo’n 3800m hadden de Inca’s geen betere plek kunnen vinden om hun hoofdstad te stichten. Cusco mag dan ook met recht en reden ‘de navel’ van hun Incarijk genoemd worden. We hebben ondertussen al heel wat Midden- en Zuid-Amerikaanse steden gezien en toegegeven, er treedt pijnlijk genoeg een zekere verzadiging op...Maar niet hier in Cusco. Deze stad met haar rustieke dakpannen daken, haar smalle pittoreske met kleine keitjes geplaveide straatjes en steegjes is werkelijk betoverend! Hier vind je schilderachtige koloniale gebouwen, gefundeerd op robuste perfect in elkaar passende stenen muren die ooit deel uitmaakten van majestueuze Incagebouwen. Alles ademt geschiedenis in deze hemelse stad. Je slentert er langs wondermooie pleinen ontsloten door feerieke wandelgallerijen, overweldigende barokke kerken en dito kloosters... En dan ’s avonds wanneer de lichtjes van de op de omliggende heuvels gelegen wijken beginnen te ontbranden lijkt het wel alsof de sterren naar beneden zijn gedaald opdat de stad ook ’s nachts in al haar schoonheid bewonderd zou kunnen worden.... Hier beleef je nog echt het Zuid-Amerika zoals je het als kind leerde kennen uit de wonderbaarlijke fascinerende stripverhalen van Kuifje, Jommeke, Suske & Wiske en zoveel anderen. Het exotische Zuid-Amerika waarvan je als kind al hoopte om er ooit in de voetsporen van je geliefde striphelden te kunnen treden. Ja, deze stad is er eentje waarin je graag wilt verdwalen (zeker in de San Blas wijk), al was het maar om achter elke hoek op de mysterieuze tonen van de alom tegenwoordige panfluitmuziek weer een nieuw pareltje van architectuur, geschiedkunde of pure gezelligheid te ontdekken.
“Ik wil de zon zien ondergaan in Cusco, de tango dansen in Buenos Aires, de bleus van Memphis tot in New Orleans....Ooh ik wou zo graag de wereld zien....” Op vijfjarige leeftijd hoorden we Johan Verminnen dit liedje op de radio zingen...Het zou zowat het eerste liedje worden waarvan de tekst echt bleef hangen. Ondertussen hebben we al een heel stuk van de wereld gezien. De tango zullen we vermoedelijk nog (proberen te) dansen in Buenos Aires. De bleus is een beetja aan ons voorbijgegaan, maar de zon...die hebben we hier net zien ondergaan in Cusco en het was zoals de Inca’s al wisten...Goddelijk! Vergeet Napels! Cusco zien, en sterven.....dit is een stad waar een mens wil blijven!

Niet alleen Cusco zelf is een juweeltje, ook de omgeving er rond is wondermooi. Na een kleine wandeling van zo’n vijftien minuten vanaf de Plaza des Armas sta je in een totaal andere wereld. Je wandelt er door prachtig groene Andes(alpen)weiden met kleine ingedommelde dorpjes waar de mensen nog leven op het ritme van de seizoenen. Herders hoeden er hun schapen, boeren bewerken er hun akkers, lama’s en alpaca’s staan langs de weg te grazen....Behalve het plattelandsleven vallen er ook nog heel wat restanten van Incabouwwerken te zien. Onze 17km lange wandeling startte aan de ruines van Sacsahuaman, een indrukwekkend complex waarvan men nog steeds niet helemaal zeker weet waarvoor het gediend heeft. De kolossale zigzagmuren, opgebouwd uit massieve -perfect in elkaar passende- stenen van gemiddeld 2m2 (sommige stenen zijn zelfs 4m2 en op zijn minst tien ton zwaar!) doen vermoeden dat het hier om een militair bouwwerk ging maar dit is lang niet zeker want er was ook een ceremonieel gedeelte. Feit is wel dat men nog steeds heel wat belang hecht aan dit bouwwerk want elk jaar vindt hier het Inti Rayma festival plaats. Dit Inca winterzonnewendefeest was jarenlang door de Spanjaarden verboden en raakte bijgevolg in ongebruik. Dit tot de inwoners van Cusco het in 1940 nieuw leven inbliezen. Vandaag de dag komen er op 24 juni grote groepen indianen uit de weide omgeving naar deze plek afgezakt om er terug de eeuwen oude rituelen van hun Incavoorvaderen uit te voeren. (Waarbij op het sacrale hoogtepunt een lama welliswaar symbolisch aan de zonnegod geofferd wordt.) De volgende site op onze tocht was deze van Q’enqo, een uit een rots gehouwen offerplaats gewijd aan de Poema (oorlogsgod) waar de Incawijzen en notabelen via een orakel over oorlog of vrede beslisten. Ja, dan kon je als Incabuur alleen maar hopen dat de organen van het offerbeest in jouw voordeel lagen. Na ons bezoek aan Q’enqo wandelden we -ondanks de herhaaldelijke aanbiedingen om een colectivo te nemen- verder naar Pukapukara. Deze kleine vesting ook wel het Rode Fort genoemd was een verdedigingsvoorpost van Cusco die ons verdacht veel deed denken aan de kasteelruine van La Roche. Niets nieuws onder de zon dus maar wel heel interessant en spectaculair allemaal. De laatste plek die we bezochten was Tambomachay (10 keer na elkaar zeggen zonder over je tong te vallen) of makkelijker El bano del Inca. Hier kwamen de Inca himself een bad nemen al was het dan wel op religieuze wijze. Zijn bad hebben we niet (meer) gezien. Enkel de bron, een paar terrasen waarlangs het water stroomde en wat trap-en poortrestanten waren nog zichtbaar. En toch, het was best een aangename plek al was het maar om er nog even van de laaghangende felle zon te genieten. Enfin, een heel leuke wandeldag dus met een toffe afsluiter waarbij we de zon nogmaals in al haar glorie zagen ondergaan boven Cusco. Het leven van een wereldreiziger kan heerlijk zijn!

Morgen beginnen we aan ons Peruaanse kroonstuk: de fameuze Incatrail! Net zoals de Inca’s 500 jaar geleden zullen ook wij gedurende vier dagen het eeuwenoude pad volgen naar het mytische Machu Pichu, de Incastad die door de Spanjaarden nooit ontdekt en verroverd werd....Waaauw