La Paz en omgeving

La Paz

La Paz esta loco en dat is een understatement. Behalve dat het de hoogste hoofdstad ter wereld is heeft het nog een hele resem zaken die op zijn minst gezegd ‘opmerkelijk’ zijn. Deze stad is namelijk een grote bouwwerf waarvan de architect er (uit wanhoop) de brui aan gegeven heeft. Alles en iedereen bouwt er hier maar op los, lukraak, in het wilde weg, zonder plan, zonder doel. Talloze gebouwen allen opgetrokken in dezelfde soort rode snelbouwstenen schieten hier als paddenstoelen uit de grond. Het lijkt wel alsof Sinterklaas elke inwoner van de stad beloond heeft met eenzelfde stapel snelbouwers. In El Alto, de hoogst gelegen wijk van La Paz stonden er namelijk voor zowat elke deur een stapel gloednieuwe stenen. En wees gerust, dit ‘cadeau’ werd in alle dankbaarheid aanvaard. Mest, schep, plak en hup, daar ziet er weer een nieuw rode Lego blokkenhuisje het levenslicht! Ja, dit is een stad die groeit. Ook de voorgangers van de nieuwe bouwwoede waren in het verleden jammergenoeg een beetje te enthousiast. Van de historische koloniale kern van de stad is er dan ook haast niets overeind gebleven. Alles werd vervangen door zielloze hoogbouwmisbaksels in betonstijl. Zodoende heeft La Paz nog welgeteld een rustiek straatje, eentje die dan ook op alle ansichtkaartjes van de stad gedrukt staat. Zelfs het stratenplan van de stad is iets speciaals. Ter vergelijking: neem een bord spaghetti, roer alles krachtig door elkaar en ziedaar, je bekomt een chaos die het wegennet van deze stad zou kunnen voorstellen. Logisch dan ook dat er in zowat elke straat een gigantische file staat. Geen probleem echter voor de (ongeduldige) Boliviaan, als het verkeer op het rechtervak strop zit neemt hij gewoon het linkervak. Waanzin! In La Paz kun je dus maar beter voetganger zijn of jezelf een goed paar skeelers aanschaffen. Nu, let wel, de natuur heeft het de stichters van de stad niet makkelijk gemaakt (of omgekeerd, welke gek kwam er ooit op het onzalige idee om hier een hoofdstad te stichten). La Paz is immers gelegen in een enorme canyon omringd door de machtige besneeuwde toppen van de Cordillera Real. Alles van bebouwing ligt dan ook tegen de flanken van deze kloof geplakt. Niets is vlak in deze stad. De hoogste en armste bewoners in El Alto moeten op meer dan 4000m in een permanente ijzige wind naar adem happen. De laagsten en rijksten -beschut in de canyon- kunnen het hun bloedsomloop op 3200m (meer dan 800m verschil!) een stuk aangenamer maken.
En dan zijn inwoners....Is het de hoogte? We weten het niet, maar feit is wel dat het een al even opmerkzaam allegaartje is als de stad zelf. Waar ter wereld immers vind je (behalve in donker Afrika) nog straten die bevolkt worden door heksen die allerhande ‘magische’ producten aan de man proberen te brengen. “Voor mij graag een klein lamafoetusje, een schepje gemalen zeester, drie talismannetjes en nog een poedertje haaienvin.” Het kan, welkom in de Calle de las Brujas in La Paz!
De schoenpoetsers in deze stad zijn trouwens betrekkelijk ‘anders’ dan hun collega’s in de overige Zuid-Amerikaanse steden want waarom ze hier allen een Jihad terroristenbivakmuts aanhebben is voor ons nog steeds niet helemaal duidelijk. Shoe bombers? Wie weet... Zelfs bij de kappers is er een ferme hoek af. In Europa heb je van die proppers die je met hun ‘natuurlijke charmes’ in hun dancing trachten te lokken. Hier zijn het de kappers die je proppersgewijs bijna in hun zaak zouden sleuren. Je haar (en je geld), of je leven dus! Ook het hostal waarin we momenteel verblijven trekt blijkbaar ‘zonderlingen’ aan. Zo zit er hier een groep Fransen die volgens ons het wereldrecord kettingroken proberen te verbreken (wat hen ondertussen waarschijnlijk al gelukt is). Toen we hier vanmorgen vertrokken zaten ze te roken, toen we vanmiddag even terugkwamen zaten ze te roken en toen we na het avondmaal naar onze kamer gingen zaten ze nog steeds te roken. “Ik ga op reis en ik neem mee...een pakje sigaretten, ik ga op reis en ik neem mee...een pakje sigaretten en nog een pakje sigaretten, ik ga op reis en ik neem mee....Qui, Qui, we reizen om te roken!
Nu, ze mogen hier dan al collectief gek zijn, sommige van hun zotte ideeen zijn evenwel briljant. Zo kom je hier op straat af en toe als zebras verklede ‘klaar overs’ tegen die vooral kinderen helpen om veilig het zebrapad over te steken. Cool! En al draaien ze hier dan wel door, het moet gezegd dat ze ook hun afval mooi in de vuilnisbak weten te draaien. La Paz is -behalve misschien in de voorsteden en de superdikke smoglaag niet tenaangesproken- een relatief propere stad.
Tot slot nog eentje om af te sluiten. In 1946 werd de toenmalige ruimdenkende en voor de armen opkomende president Villarroel uit onvrede door de rijke mijnbouwers en hun politieke aanhangers op de Plaza Morillo voor de kathedraal aan een lantarenpaal opgeknoopt. En vandaag de dag...is diezelfde lantarenpaal... een nationaal monument geworden!

La Paz....of wat de hoogte met het menselijk brein kan aanrichten...

Cordillera Real & de Chacaltaya

Het is ons gelukt! We zijn zowel letterlijk als figuurlijk op een hoogtepunt in ons leven beland. Gisteren hebben we namelijk de Chacaltaya bedwongen, een van de honderden pieken die je rond La Paz terugvindt (La Paz wordt dan ook niet voor niets het ‘Katmandu van de Andes’ genoemd). Vijfduizend driehonderd vijfennegentig meters boven de zee! En dat voor twee Polderkindjes. Yep, de Mont Blanc is met zijn amper 4810m dan ook een mietje. Enkel de Europese Elbroes (5642m) moeten we met een kleine 200m laten voorgaan...En hoogtezieke? Geen beetje last, al zou dit ook wel iet te maken kunnen gehad hebben met de ferme cocabol die tussen onze wang en tanden zat. Maar het zicht, het zicht was fenomenaal. Onder een staalblauwen hemel konden we honderden kilometers ver kijken. We zagen het Titicacameer, we zagen de enorme smogwolk boven La Paz, we zagen de uitgestrekte Altiplano, we zagen de in de wolken gehulde Boliviaanse Selva en ja, we zagen zelfs een stuk van de Chileense Atacama liggen! Wonderbaarlijk. Behalve het zicht was de berg en zijn omgeving al even spectaculair. Met een klein busje werden we via een echte dodenweg met ongezien scherpe bochten en waanzinnig diepe ravijnen tot bij het skistation gebracht (voor alle idioten die de zogenaamde Deadly Road met een fietsje naar beneden gecrossed zijn, je zat letterlijk op de foute weg!)..Jawel, ook hier in Bolivie kan men skien. Welliswaar een beetje primitiever dan bij ons (zo wordt de ene skilift die de piste rijk is aangedreven door de motor van een afgedankt deux chevaux’tje) maar kom, het blijft sneeuwpret he. Wijzelf hebben er niet kunnen skien want voor lattenleute moet je hier tussen november en maart zijn en bovendien is heel de ijskap op de Chacaltaya door de klimaatsperikelen aan het wegsmelten. Maar daarom was de pret niet minder. Die kleuren! Door de verschillende mineralen en ertsen die de streek rijk is kun je in het landschap een waar schilderspalet aanschouwen. Roodbruine en oranje schilfergesteentes , beige zandruggen, strogele grasvlakten, hemelsblauwe, bloedrode en smaragtgroene waterplassen (door de mineralen), sneeuwwitte (letterlijk) bergtoppen en dit alles onder een stralend blauwe hemel. Betoverend en als het even kan meer van dat! Oh, ja. De Fransen zijn nog steeds aan het roken...
En we kregen meer van dat! Na de afdaling van de Chacaltaya en een hectische rit dwars door La Paz kwamen we bij de Valle de la Luna. Nog een vreemd staaltje van Moeder Natuur. Via de gids vernamen we dat de streek rond La Paz miljoenen jaren geleden een groot meer was waarin een dikke sedimentlaag van zand en klei zich hadden afgezet. Door de tectonische werking bij de vorming van de Andes was deze plek omhooggestuwd. Regen en wind deden hun werk en langzaamaan werd de zandkleilaag door de elementen omgeboetseerd tot een soort van modderzuilen die je nog het best kunt vergelijken met de ‘stronttorentjes’ die we als kind op het strand maakten door een handvol halfnat zand uit te persen. Heel erg mooi allemaal...Alleen jammer dat ze deze plek een beetje te toegankelijk hadden gemaakt door allerhande weggetjes, bruggetjes, afdakjes en zelfs woonhuizen in dit natuurwonder aan te leggen. ’t Werd allemaal wat artificeel zo. Naast het afgebakende park liep dit natuurlijke folietje gelukkig nog een heel stuk verder alwaar je ze alsnog in al haar ongerepte glorie kon bewonderen. Schitterend!

Tiwanaku

Vandaag waren de Fransen nog steeds aan het roken en was Charlotte spijtig genoeg door de darmduivel geveld. Een vol nachtje op de pot....meer is er niet nodig om een mens een hele dag aan zijn bed gekluisterd te houden. Pfff, dan maar alleen op uitstap....doodjammer. Place to be was dit keer Tiwanaku, de bakermat van de Aymara- en later zelfs de Incabeschaving. De Tiwanaku’s moeten straffe gasten geweest zijn. Zo wisten ze heel wat af van astronomie, hetgeen bewezen wordt door de sublieme orientatie van hun tempelcomplexen (op de zomerzonnewende scheen de zon door die poort en bij de aanvang van de lente hing de zon boven deze monoliet enzovoort...). Ook waren ze bouwkundig heel sterk. Uit grote steenblokken konden ze perfect massieve poorten, bouwstenen, en beelden kappen en deze bovendien nog eens met allerhande complexe motieven versieren. Het Tiwanakudada echter was de wonderbaarlijk ingenieuze landbouwtechniek (sukas kollos) die ze toepasten. Door hun kunstmatig aangelegde landbouwpercelen te omringen met een ingewikkeld systeem van grachten en kanalen creeerden ze een soort microklimaat waarbij het omliggende water de landbouwgewassen moest beschermen tegen de extreme temperatuursverschillen die overdag en ‘snachts in de Altiplano voorkomen. Op die manier waren ze onder andere in staat om driehonderd verschillende aardappelvarianten te kweken...Geniaal!
Veel van dit alles is er echter niet overgebleven. Behalve enkele monolieten, een paar zonnepoorten, een reuzenmolshoop waarin je amper nog een tempel kon herkennen en een berg losliggende stenen was er niet zo veel authentieks te zien. Allemaal de schuld van de Spanjaarden die indertijd in dit tempelcomplex een ideale aanvoerplek van bouwmateriaal voor hun kerken zagen. Ijverige archeologen hadden welliswaar hun best gedaan om de ontbrekende elementen met klei en stro een beetje bij te knutselen maar ’t is toch lang niet hetzelfde als pakweg Chitzen Itza of Machu Picchu. Ook de bijhorende musea waren niet veel soeps. Een paar verbleekte vitrinekasten met wat stoffig aardenwerk, enkele verkleurde reliefkaarten en een schrijnend gebrek aan informatieborden... Jammer want een goed uitgewerkt museum had het gebrek aan origineel materiaal ruimschoots kunnen compenseren.
Is dit streng?...Niet echt voor een plek die door de UNESCO werd uitgeroepen tot werelerfgoed en hiervoor waarschijnlijk ook middelen krijgt.....Een gemiste kans dus voor iets wat nochtans wereldaandacht zou moeten krijgen.

Altiplano

Neen, dan was het landschap waar we doorheen moesten rijden om bij Tiwanaku te komen misschien nog indrukwekkender. Een uitgestrekte strogele grasvlakte afgelijnd door de besneeuwde toppen van de Cordillera Real en zijn parallelle heuvelruggen die bezaaid lag met pitoreske adoben huisjes omringt door enkele perceeltjes landbouwgrond waarop het koren stond af te rijpen. Koeien-en schaapherders die door dit grasland hun kuddes leidden. Alpaca’s, Lama’s of een paar vastgebonden varkentjes die rond de boerderijtjes naar wat eetbaars scharelden. Mannen en kleurrijk geklede vrouwen die bepakt en gezakt langs stoffige wegen van ergens naar nergens slenterden. Hele landbouwgezinnen die op de akkers hun gewassen bewerken zoals bij ons honderd jaar geleden. Enkele jongeren die lachend op hun aftandse fiets voorbij kwamen gereden. De altijd aanwezige stralende hemel.... Dit was de Altiplano op haar best!
Nu, het leven moet hier wel verschrikkelijk hard zijn. Temperaturen die ’s nachts met gemak tot tien graden onder het vriespunt duikelen, schrale ijzige winden die het land voortdurend geselen en een alom tegenwoordige felle zon die overdag genadeloos brandt....Ja, alles en iedereen is hier door de elementen getekend. Wat men hier niet onderhoudt, wordt door de natuur meedogenloos verpulverd...De grond is bruin en verweerd, de adoben huizen zijn bruin en verweerd en ja, zelfs de mensen hier zijn bruin en verweerd. In deze no-nonsens zone wordt elke vorm van misplaatste ijdelheid zonder pardon afgestraft. Alles moet praktisch zijn. Voor verfijndheid en schoonheid is er in dit land geen plaats. Grofheid, ruwheid en hardheid zijn de codewoorden van deze streek.
En toch, wanneer je -met de zon in je gezicht- door dit weidse, uiterst heldere landschap rijdt, waarin de dingen die je ziet zich bijzonder scherp aftekenen, gaat er van dit alles een ongelofelijke haast poetische tederheid uit...
Ja, de Altiplano en haar bewoners zijn dan misschien wel hard, ze zijn tenminste nog oprecht, puur en ongerept.

https://picasaweb.google.com/106848438480431269504