Zuidwest-Bolivia

Na een dolgedraaide driedaagse roadtrip met een aliancia francesa, een gestoorde rallychauffeur en Moeder Natuur herself op de voortdurende beat van multiliguistische rapmuziek door de fabelachtige omgeving van Zuidwest- Bolivia zijn we terug in Uyuni aangekomen. Oef en woow, wat was dat! Deze trip was kicken on nature. Echt waar, wanneer je drie dagen in dit soort van landschappen hebt doorgebracht dan snap je wel waarom de bevolking hier bij elke slok van hun biertje eerst een geut op de grond kwakken ter ere van Pachamama. Hier is een mens als een vlo in een Vlaams wandtapijt...nietig en onbeduidend.
Mmmm, voor we verder gaan met het bezingen en bewieroken van dit superland misschien toch eerst even uitleggen hoe deze uithoek van Bolivia een van de mooiste en spectaculairste plekken op aarde kon worden. Miljoenen jaren geleden namelijk was het huidige hoogplateau een uitgestrekte tropische zee waarin verschillende sedimenten zich afzetten en koralen vrolijk bloeiden. Door de botsing tussen de oceanische Nascaplaat en de continentale Zuid-Amerikaanse plaat werd deze zee met al haar onderliggende sedimentlagen als een grote korst zo’n drieduizend meter omhooggestuwd. Aan de randen van de korst spuwden tal van vulkanen allerhande ertsen en mineralen uit op de nu droge zeebodem. Nadat de ondergrond gestabiliseerd was, waren het water en wind die hun werk deden. Rivieren afkomstig van het (uitgedoofde) vulkaangebergte vloeiden af naar de ingesloten vlakte, vermengden zich met de daar opgestapelde mineralen en verdampten tot uitgestrekte zoutvlakten. Op andere plekken schuurden de rivieren het landschap uit tot spectaculaire canyons die zeker niet moeten onderdoen voor deze in de Amerikaanse staten Utah, Colorado en Arizona (maar niet de Grand Canyon). Nog elders werden zachte zandsedimentlagen door de wind weggeblazen en werden de onderliggende iets hardere gesteenten door diezelfde wind en datzelfde zand tot haast surrealistische formaties uitgesleten. Enfin, dit is het Paradijs voor geologen en voor gewone mensen echt iets waar je niet op uitgekeken kunt geraken. Vandaar een bloemlezing van wat we zo allemaal te zien kregen:
Vanuit Uyuni vertrokken we eerst richting Salar, de grootste zoutvlakte ter wereld... Zo(u)t, zo(u)t, zo(u)t! Een zoutkorst van bijna twaalfduizend vierkante kilometer groot met een maximale dikte van vijfhonderd meter! Hoeveel maaltijden zou je hiermee niet kunnen afsmaken? Mens hoe fantastisch was het niet om meer dan anderhalf uur in een Toyota Landcruiser over het grote witte ‘niets’ te scheuren. Overal waar je keek zag je slechts ‘wit’ en dit afgelijnd door de azuurblauwe hemel en de silouetten van enkele vulkanen langs de randen. Bovendien lag in het midden van deze zoutzee het te gekke Isla de Pescado, een restantje van een miljoenen jaar oud versteend koraalrif waarvan de structuur wonderbaarlijk goed bewaard gebleven was en waarop nu vollop metershoge cactussen (a la saguaro) groeiden....Onwezenlijk! Bij aankomst aan de rand van de Salar werden we naar een zouthotel gebracht. Zowat alles in deze overnachtingsplaats was gemaakt uit grote zoutsteenblokken. Mja, best leuk om in een zoutbed te slapen en aan een zouttafel met enkele excursiegenoten een spelletje kaart te spelen. En dan moest het hoogtepunt van de eerste dag nog komen. De zonsondergang boven het zoutmeer...Onbeschrijfelijk maar ijskoud! Bekijk de foto’s want hier zijn gewoon geen woorden voor...
De volgende dag begon heel vroeg en al even koud. Samen met Benoit, de meest normale van ons Frans gezelschap hadden we het plan opgevat om wat vroeger op te staan om de zonsopgang te bewonderen. Een keuze waar we achteraf zeker geen spijt van hadden! Wondermooi, betoverend! Na het ontbijt ging onze tocht door ‘wonderland’ gewoon verder! Met de terreinwagen cruiseden we verder door tal van wonderbaarlijke landschappen. We reden langs kale net gerooide quiinoavelden. We passeerden uitgestrekte Andesalpen met hun typische strogele graskoppen (akka Flemchen uit de lessen Duits). We zagen okerbruine vulkanen met hagelwitte besneeuwde toppen. We doorkruisten eindeloze struikjesvlakten met tijmachtige kruiden waarin alpaca’s, lama’s, vicuna’s en de struisvogelige nandu’s op het rijke groen aan het knabbelen waren. We doorploegden bruinoranje steenblokcanyons waarbij het net ontdooide water tussen de ijsrestanten opnieuw zijn weg zocht. Eveneens zagen we er een haast tamme viscacha (een uit de kluiten gewassen Andeskonijn met een lange staart ) die blijkbaar geen bezwaar had tegen een vluchtige fotoshoot. We gleden door een rode totaal levenloze zandwoestijn die begrensd werd door een kleurrijk palet van okerrode, grijze en bruine bergtoppen . We waden door donkergroen bemoste wijdvertakte moerasrivierbeddingen met tal van watervogels (ibissen, meeuwen, andeseenden) die er hun dagelijkste kost bijeenpeurden. We stopten even om een zotmooi uitgesleten rode granietmassief te bewonderen met de majestueuze Ollague vulkaan op de achtergrond. We bekeken de mysterieuze yareta’s, de oertaaie knalgroene mossen die op afgeronde steenblokken groeien en zodoende grote broccoli-achtige structuren in het landschap vormen. We stonden te gapen naar de bovennatuurlijk uitgesleten Arbol de Piedra met zijn al even maffe rotscollega’s en waanden ons op Jupiter of in een Star Wars film.... Er leek geen einde te komen aan de spitsvondigheid van Moedergoddin Aarde!
Onze kop stond dan al op springen -na al het spectaculairs wat we gezien hadden- en dan moesten de vier laguna’s nog komen. Help..to much input! Neen, ook de bergmeren waren werkelijk fantastisch. Afhankelijk van de in de ondergrond aanwezige mineralen hadden deze plassen namelijk andere kleuren. Zo was het ene meer donkerblauw, het andere dan weer lichtblauw met een vleugje groen en het laatste -onder een juiste lichtinvalshoek en met de nodige wind op het water- zelfs bloedrood (Laguna Colorado). Ongelofelijk! In elk meer vielen er ook tal van flamingo’s te bewonderen (waarbij het ene meer blijkbaar al lekkerder was dan het andere) gaande van de James- alover de Andino- tot de Chilenoflamingo....
Phoe, na dit alles hadden onze ogen nog slechts rust nodig. Die rust vonden ze in de ‘refuge’ waar we de tweede nacht verbleven. Een uiterst primitief kot met enkel glas en dit in een vallei waarin de temperatuur ’s nachts makkelijk tot -15 graden terug kon lopen! Enfin, geen belet voor ons want onze hersenen moesten toch afkoelen. Apres un petit jeux de ‘President’ avec notre amis Francaises en een nachtelijke controle van de schitterende sterrenhemel konden we de ‘off’ knop in ons brein uiteindelijk dan toch aanknippen...oef!
Ook de laatste dag van het avontuur begon rond vijven. We moesten ons namelijk haasten om de bloedhete stoompluimen van de nabijgelegen fumarolen te kunnen gaan bekijken. Een fenomeen dat je het best kon zien wanneer de ochtendlucht nog ijskoud was. Waauw, dit leek de hel zelf wel! Overal putten met brobbelend water waaruit reuzengrote dampwolken opstegen en waarvan de randen gekristalliseerd waren met rode en witte mineralen. Prachtig want ook hier hadden we de indruk dat we eerder op Mars dan op Moeder aarde waren. Iets verderop was er bovendien een meer waarin er enkele warmwaterbronnen uitkwamen en waarvan men er eentje tot een whirlpool had omgetuned. Leuk (voor even toch...).
En toen...tja toen werd onze onbezielde gids,chauffeur en kok Pablo lui en gemakzuchtig..Hij wist onze Franse vriendjes met enkele valse voorwensels te overtuigen om de Laguna Verde met zijn schitterende zicht op de Licancaburvulkaan te laten voor wat zet was om wat vroeger terug te keren naar Uyuni...Pfff, doodjammer. Gelukkig was hij nog bereid om ons tot bij de Valle Salvador Dali te brengen. Een vallei waarvan de vernoeming naar de excentrieke Catalaanse schilder allerminst misplaatst was. Dit is echt het decor waarin ‘De verzoeking van de heilige Antonius’ zich afspeelt. Nog het stijgerend witte langpootpaard en de olifanten met hun insectenpoten en het plaatje was compleet geweest! Surrealistisch...mooi.
Na dit laatste hoogtepunt bezochten we nog de Valle de las Piedras, een verzameling prachtig tectonisch opgestuwde en nu door de wind verweerde granietrotsblokken die zich tussen een heuvelkam en een vlakte in een kilometerslange slenk uitstrekten. Bon, zoek zelf een reeksje superlatieven want onze inspiratie is op! Hetzelfde kan trouwens gezegd worden van de machtige canyon die we ook nog bezochten alvorens we onze eindeloos lange rit richting Uyuni aanvatten. En de weg was lang, lang, lang maar allesbehalve saai!
Bij aankomst in Uyuni bracht Pablo ons -vermoedelijk in een vlaag van spijt of opborrelende verantwoordelijkheidszin- toch nog naar een prachtige afsluiter. Vlak naast Uyuni bevindt zich namelijk het Cemeterio del Trenes. Een soort autokerkhof maar dan met afgedankte treinen. In het verleden was Uyuni namelijk een belangrijk spoornetknooppunt vanwaar verschillende goederentreinen volgeladen met ertsen en mineralen uit de omgeving naar alle hoeken van het land vertrokken. Ja, het had iets irreeel om deze symbolen van vergane glorie in de dorre zandvlakte te zien oproesten in het aanschijn van de laatste zonnestralen die nog net boven de horizon uitstaken. Ooh die vergankelijkheid... weemoedige schoonheid...

Voila, tot hier een beschrijving van wat onze ogen in de afgelopen dagen te verwerken kregen. Tijd nu om naar onze foto’s te gaan en een slideshow op te starten. Let wel, de foto’s zeggen enerzijds iets maar anderzijds ook (nog) helemaal niets over wat we in werkelijkheid te zien kregen. Ze zijn slechts een buffer opdat ons visueel geheugen niet zou ontploffen.
Soit, kijk en geniet want wat nu komt is zowat het beste dat de Andes te bieden heeft....

https://picasaweb.google.com/106848438480431269504