De magische watervallen van Iguazu

Drielandenknooppunt

Na onze omwentelingsbeslissing namen we de bus vanuit Santa Cruz, Bolivia richting Puerto Iguazu in Argentinie. Een -traditiegetrouw- ellenlange busrit die dwars door Paraguay ging. In Asuncion moesten we van bus wisselen maar men was een beetje vergeten te zeggen dat er tussen de twee busaansluitingen een gat van maar liefst vijf en een half uur zat. Daar zaten we dan in een kille, smerige garage zonder verwarming met slechts een klein tv’tje om ons en onze reisgenoten toch nog van een beetje comfort te voorzien. Trouwens, wie dacht dat het in de tropen altijd warm is...Vergeet het! Ijskoud was het daar. Enfin, uiteindelijk werden we half bevroren op de volgende bus gestopt die ons tot aan het grensstadje Ciudad del Este bracht. Van hieruit moesten we dan nog twee grenzen oversteken om in Argentinia te komen. Puerto Iguazu ligt namelijk samen met het Paraguayaanse Ciudad del Este en het Braziliaanse Fos do Iguacu op het drielandenpunt van de desbetreffende landen. Hierdoor moesten we eerst Paraguay verlaten over de Rio Parana om Brazilie binnen te gaan. In Brazilie reed de bus vervolgens een vijftiental kilometers verder tot aan de Rio Iguazu om deze over te steken en in Argentinie aan te komen. Klinkt misschien ingewikkeld maar gelukkig moesten we voor het korte stukje Brazilie niet via de douane passeren. Enkel om Paraguay te verlaten en Argentinie binnen te komen werden onze paspoorten afgestempeld.

Puerto Iguazu en zijn waterval

Puerto Iguazu was voor ons in het begin toch even wennen na landen zoals Bolivia, Peru en zelf een stukje Ecuador. Mens wat een luxe! Zo Westers allemaal. Hier geen straatventers meer, gedaan met overbevolkte straten, nergens afval te bespeuren, fini moordverkeer, adieu snelbouwhuizen en broeierige centrale pleinen.... Kortom, de sfeer is er helemaal uit en vanaf nu zullen we het weer van de natuur moeten hebben. En natuur kregen we! Waarom die Noord-Amerikanen zo trots zijn op hun Niagarastroomversnellingetje is bij het zien van dit natuurwonder een compleet raadsel. Dit is nog eens een waterval! Over een afstand van ongeveer 3km stort het bruine water van de Iguazu zich onder de vorm van een tweehonderdtal ( 270 in het natte seizoen, 150 in het droge seizoen) grote en kleinere watervallen in de diepte. Spectaculair! Elke seconde dondert er in het natte seizoen maar liefst 6500m3 water naar beneden. In het midden van deze trappenwaterval is er bovendien een ‘lagere trede’ waar het water langs beide kanten naar benden stroomt hetgeen het geheel de indruk geeft dat het hier om een eiland gaat. Woow, het Isla San Martin, zoals dit nepeiland genoemd wordt lijkt wel een weggelopen decorstuk uit Peter Jackson zijn King Kong film! Een kolkend donderend watergordijn op de achtergrond, een tropisch junglerotseiland ervoor en de bruine Iguazu die het geheel ontsluit. Torre Kong! Torre Kong! Torre Kong! Bom, bom, bom...graaaauw...
Om de waterval van nabij te kunnen bekijken heeft men in de rivier een soort van bruggenstelsels aangelegd. De meest spectaculaire van deze brugpaden leidt naar de Gargante del Diablo. De hoefijzervormige hoofdwaterval waaruit door het opspattende water een constante nevelpluim opstijgt die -naar men hier zegt- zelfs zichtbaar zou zijn vanuit de vliegtuigen die Puerto Iguazu aandoen. Zoals de duivel hier gorgelen kan!
Het spreekt voor zich dat dit natuurmirakel heel wat volk aantrekt, en ook de bemiddelde Argentijn heeft ondertussen de weg naar ’s lands eigen natuurschoon ontdekt. Over deze Argentijn valt er nog het een en ander te zeggen....Is de familie Pfaff ooit in Argentinie geweest of zijn het de Argentijnen die deze Brasschaatse familie blindelings adoreren...We weten het niet maar feit is wel dat de een gruwelijk veel op de ander gelijkt. Overal in het park zagen we Carmens, Jean Maries, Kelly’s, Deby’s, ja zelfs Sam Goorissen rondlopen... Iets te pronkerige kledij, veel show en streken, opvallend lawaaierig en zich dat beetje te goed voelen om zich aan de parkregels te houden. Gevolg was dat de coalti’s die in grote getale in dit park voorkomen echte gouwdieven geworden zijn als het op voedselvergaring aankomt. Ondanks de heel duidelijke verbodsborden namelijk gaven zowat alle Argentijnse Familie Pfaff-adapten met veel kortzichtig enthousiasme deze beestjes te eten...Tot er eentje was waarbij het blijkbaar niet snel genoeg ging en het diertje een zakje uit een Kellykloon haar hand griste. Dit was allerminst naar de zin van haar ‘Sammeke’ die plotsklaps stopte met lachen, kwaad werd en er dan maar niets beters op vond om met zijn paraplu naar het gehele coatigezin te meppen. Typisch! Eerst voor de lol opjutten en wanneer het (onvermijdelijk) uit de hand loopt buitensporig hard reageren.
Of hoe het niet alleen het water van de Iguazu is dat laag kan vallen...

De Braziliaanse kant

Vandaag brachten we nogmaals een bezoek aan de watervallen maar dit keer gingen we ze bewonderen langs de Braziliaanse kant. Nog indrukwekkender want ook al liggen de cataratas voor ¾ op Argentijns grondgebied, het mooiste zicht heb je aan de andere (Braziliaanse) kant waar je er frontaal op kijkt. Woow, van hieruit kon je pas echt zien hoe immens groot dit watervallencomplex wel is. Super! Ook kon je vanop de Braziliaanse oever duidelijk(er) de trapsgewijze structuur herkennen. Deze watertrap werd namelijk miljoenen jaren geleden gevormd door een opeenvolging van verschillende lavastromen die ‘gelaagd’ tot stilstand kwamen en zodoende een natuurlijke basaltstenen trap vormden. Dankjewel Moeder Natuur. We hadden het niet beter kunnen doen! Nu, behalve de wetenschappelijke uitleg is er ook nog een droevige legende die het ontstaan van de watervallen verklaart. Lang geleden immers zou Naipi, een indiaanse schone geofferd worden aan de goddelijke slang M’Boy die in de rivier leefde. Dit was echter niet naar de zin van haar lover Taroba die haar voor de neus van M’Boy wegkaapte en met haar in een kano over de rivier trachtte te ontkomen. Jammer evenwel voor het jonge paartje was de waterslang veel sneller en uit pure razernij verhief deze zich uit het water om zich met een allesvernietigende klap op de twee geliefden te storten. Door de enorme dreun van de slang werd een ‘gat’ in de bodem van de rivier geslagen, hetgeen de watervallen deed ontstaan. De ongelukkige Naipi veranderde hierop in een rotsblok dat voor eeuwig aan de voet van de waterval zou rusten. Haar dappere redder verwortelde tot een palmboom die als straf voor zijn wan(hoops)daad vanop de oever voor altijd op haar neer moest kijken.
Vandaag de dag zijn hier geen rebelse indianen meer te bespeuren. Enkel ongehoorzame binnenlandse toeristen die -evenals aan Argentijnse zijde- de coati’s schaamteloos helpen om zich een weg naar hun ondergang te vreten...
Tja M’Boy, waar ben je nu als er eens oprecht gestraft mag worden?

https://picasaweb.google.com/106848438480431269504