Bergtoppen!

We bevinden ons momenteel in het dorpje El Chalten op zo’n tweehonderd kilometer van El Calafate in de noordelijke uithoek van het Parque National Los Glaciares. Behalve de Glaciar Viedma en enkele kleinere gletsjertjes zijn het vooral de vreemde puntige bergtopformaties die deze streek zijn typische uitzicht geven. Vanaf het Visitorcentrum nabij het dorp heb je een prachtig uitzicht op de verschillende scherpe toppen die als hoektanden naar de hemel reiken en waarvan de Cerro Solo, de Cerro Torre, de Egger, de Saint-Exupery, de Poincenot en de Cerro Fitz Roy de voornaamste zijn. Indrukwekkend! Het leuke in dit deel van het park is echter dat je hier enkele grote wandelingen helemaal op je eentje kunt maken (zonder verplichte gids dus). Fantastisch want het was al heel lang geleden dat we nog eens op onszelf een ferme trot gedaan hadden. Bij aankomst hebben we dan ook onmidddellijk twee kleinere wandelingen gemaakt. Een eerste trail ging naar de Mirador Los Condores waar we -zoals de naam al zegt- condors konden spotten. Het zit hier trouwens vol van deze majestueuze beesten en je raakt er nooit op uitgekeken! Het andere pad liep tot bij de Mirador Las Aguilas van waaruit je een prachtig zicht had op het weidse Patagonische grasland dat zich voor de Zuidelijke Andes uitstrekt en waarin je een uitloper van het Lago Viedma kon zien liggen. Enfin, een aangenaam opwarmertje dus voor wat nog komen moest.
Eergisteren begon voor ons dan het ‘echte werk’ met een wandeling van 22km naar het Lago Torre, een gletsjermeer aan de voet van de Cerro Torre. Het werd een prachtige wandeling die voor een groot stuk de bedding van de Rio Fitz Roy volgde. Hoe mooi is dit wonder winterland hier! En dan die belichting, wanneer de zon er even in slaagde om zich door het dichte wolkendek te wurmen en haar stralen weerkaatsten op de sneeuw en zodoende de dode, kale bomen in een mysterieuze goudgele gloed hulden....magisch! Dit bergland is in de winter trouwens allesbehalve vriendelijk voor haar ‘bewoners’. Weer en wind geselen zowat alles (en iedereen) die het aandurft om zich hier te vestigen. Granietblokken worden langzaam door vorst en dooi tot stof verpulverd. Dieren verstoppen zich diep in hun holen. Struiken en graskoppen worden verstikt en verpletterd onder een meters dikke sneeuwlaag. Bomen met een sterk gegroefde als het ware gelidtekende schors groeien in de meest bizarre kronkels, bijna alsof ze zich wanhopig lijken weg te wringen van de snijdende wind. Ook wij waren even getuige van de vernietigende kracht van het winterweer. Plots brak de sneeuwstilte en werden we opgeschrikt door een gerommel dat nog het meest op donder lijkt. In de verte (op een veilige afstand) zagen we een hele pak sneeuw in een witte stofwolk van de overliggende bergflank rollen...Een lawine is echt wel heel spectaculair om te zien maar vast niet leuk om in te zitten. Ja man...zo'n (oer)kracht!
Na een drietal uur stappen bereikten we uiteindelijk het totaal dichtgevroren Lago Torre, het begin van de Rio Fitz Roy, met achter zich de Glaciar Grande en de Cerro Torre. Echt dit zou het paleis van de ijskoningin uit Narnia wel kunnen zijn...zo sprookjesachtig mooi! Onze eerste echte wandelmissie was alvast meer dan geslaagd.
Gisteren moesten we ons omwille van het sterk wisselende ‘kans op sneeuw’ weer beperken tot een kortere maar daarom niet minder mooie wandeling naar de Chorillo del Salto. Normaal gezien is dit een watervalletje van dertien in een dozijn maar door de winterse weersomstandigheden was een groot stuk van de cascade omgevormd tot een feeeriek ijsgordijn. Wondermooi! Ook brachten we een kort bezoekje aan het sterk uitgebouwde visitorcenter dat ondanks zijn geringe omvang niet moest onderdoen voor zijn grote broertjes in Noord-Amerika! Weerom een aangename dag dus.
Vandaag was het weer een stuk beter waardoor we ons aan de tweede grote wandeling konden wagen. Dit keer stond de trail naar het campemento Poincenot op het programma. Een kortere (19km) maar technisch moeilijkere wandeling die tot aan de voet van de Cerro Fitz Roy leide. En dat het moeilijker was dat zullen we geweten hebben! Menslief dit pad leek wel een bobsleebaan. Ijs, ijs niets dan ijs... en dat zonder crampons of (nordic)sticks. Na veel gesukkel, geval en gesakker bereikten we met een kleine tussenstop aan het Lago Capri uiteindelijk de mirador met het prachtige uitzicht op de Fitz Roy. Deze berg werd als postuum eerherstel genoemd naar Robert Fitz Roy, de kapitein en tevens miskende medereisgenoot van Charles Darwin op de Beagle. Trouwens over postume naamgevingen gesproken. Het heeft niet veel gescheeld of men had hier ook een bergtop naar Charlotte kunnen vernoemen. Helemaal aan het einde van de wandeling moesten we nog een klein bruggetje passeren. Een probleem echter, deze overgang was volledig met bevroren sneeuw bedekt en bijgevolg spiegelglad. Het gevolg? Een serieuze val waarbij ze net niet in het ijskoude water donderde maar er wel een ferme blauwe plek op haar been aan overhield. En dan moesten we nog aan de spekgladde neerwaartse terugweg beginnen en dat terwijl er zich aan de horizon enkele dreigende sneeuwwolken samenpakten...Andenisme is afzien en altijd een beetje avontuur! Soit, uiteindelijk is het ons met evenveel gesakker, gesukkel en geval gelukt om de sneeuwbuien voor te zijn en aldus veilig terug in het dorp te geraken.....Ja, de bergen...ze zijn wonderbaarlijk maar dodelijk mooi. En toch oefenen ze op ons een geweldige intrigerende aantrekkingskracht uit. Hahaha, toch vreemd he voor kindjes van de kust.

https://picasaweb.google.com/106848438480431269504